Helgafell - 01.04.1943, Blaðsíða 34

ÚR ÆVISÖGU ÁRNA PRÓFASTS ÞÓRARINSSONAR
Einar Benediktsson
Þórbergur ÞórSarson skrásetti
Síðara hluta dags í septembermán-
uði árið 1879 varð mér gengið í glaða
sólskini suðurmeð Tjarnarbrekkunni.
Þar stóðu engin hús í þá daga. Norðan-
til í brekkuhallanum sé ég mann
liggja á grúfu framá hendur sínar. Ég
vík mér að honum, heilsa uppá hann
og segi:
Hvað heitir þú nú ?
Maðurinn, sem var unglingspiltur,
lítur á mig með nokkurri hörku —
hefur víst fundizt mig varða lítið um,
hvað hann héti — og svarar stutt og
kuldalega:
Ég heiti Einar Benediktsson.
Mér féll þó ekki allur ketill í eld við
þetta hvatskeytlega svar piltsins og
spyr:
Hvar áttu heima ?
í Þingeyjarsýslu, svarar pilturinn.
Þú ert þó ekki sonur sýslumannsins
Benedikts Sveinssonar ? — Ég þekkti
Benedikt og þóttist kannast við svipinn.
Jú, svarar pilturinn.
Svo kvaddi ég hann og gekk burtu.
Með þessum hætti urðu fyrstu kynni
okkar Einars Benediktssonar. Nokkr-
um dögum síðar tók hann próf uppí
fyrsta bekk latínuskólans, en ég hafði
lokið inntökuprófi þá um vorið.
Þegar í fyrsta bekk hófst með okkur
slíkur kunningsskapur, að Einar hefur
orðið mér einna hugstæðastur allra
skólabræðra minna. Við fylgdumst að
bekk úr bekk þau fjögur ár, sem við
sátum í skóla, lásum oftast saman
undir prófin, bæði miðsvetrarpróf og
vorpróf, og áttum margt saman að
sælda utan náms og skóla. Með okkur
tókst því vinátta á skólaárunum, er
hélzt alla tíð uppfrá því, meðan Einar
lifði, þó að báðir væru geðstórir og
stundum slægi í harðbakka milli okkar.
Ég mun þessvegna hafa þekkt Einar
Benediktsson nokkurnveginn útí yztu
æsar, enda var hann ekki vandþekkt-
ur. Hann var opinskár, einsog hann
átti kyn til í föðurætt, og leyndi engu
í viðkynningu.
Mér þótti Einar fallegur piltur. Hann
var í hærra lagi, vel vaxinn og tígu-
legur í framkomu, fríður sýnum,
fallega eygður og hafði þýða bassa-
rödd, skarpleitur og skarpgáfaður.
Hann var manna einarðastur, hver
sem í hlut átti, og engu síður við kenn-
ara skólans en aðra. Hann var kátur
í lund og fjörmikill, en frábitinn öllu,
sem heitið gat ósæmilegt. Hann var
aldrei kenndur við prakkarastrik. En
hann átti til að bregða fyrir sig glensi
og feilaði sér ekki við að hafa það í
frammi uppí opið geðið á kennurun-
um.
Mér er það í minni, að einu sinni
sem oftar las Jón Þorkelsson rektor
okkur fyrir efni í latneskan stíl. Efnið
tíndi hann hér og þar uppúr bók, sem
lá fyrir framan hann á borðinu, og
fannst okkur vanta töluvert í það sam-
hengi. Þá segir Einar:
Við skiljum þetta ekki. Þetta kemur