Helgafell - 01.04.1943, Blaðsíða 46

182
HELGAFELL
var hann alltaf með andlegu málin í
huganum. Hann var efagjarn í skóla,
sem áður getur, en var þó aldrei efnis-
hyggjumaður og gerði mikið úr viti og
reynslu alþýðunnar. Og eftir að hann
fékk trúna, trúSi hann algerlega á guð-
dómleika Krists, meyjarfæðinguna,
endurlausnina og kraftaverkin og lagði
mikla áherzlu á iðrunina. Trúarjátning
hans var þetta: Eitt með guði/ Hann
hataði nýju guSfraeðina: MikiS helvíti
geta þeir verið vitlausir. Hann hafði
mikið yndi af dularfullum sögum, en
var ekki margfróður á þau efni fremur
en önnur. Hann var líka það, sem al-
mennt er taliS að vera hjátrúaður. ÞaS
var um hann sagt til dæmis, að hann
hefði aldrei þorað að ganga í grænum
fötum, vegna þess að við þvx hafði
legið bann í ættinni, síðan Bjarni
ReynistaSabróSir varð úti grænklædd-
ur á Kili.
En hjátrúin er mótor vizkunnar. ÞaS
er einmitt hjátrúaða fólkið, sem hefur
mest í sér af því, sem er skilyrði allr-
ar vizku, en það er harni'S í sjálfum
sér. ,,Hver sem ekki meðtekur guðs-
ríki einsog barn, mun aldrei þangaS
koma,” segir Kristur. Þessháttar fólk
nær aldrei hinni sönnu vizku. Það
staSnar í skoSunum. ,,Ég hef þekkt
algerlega hjátrúarlausa menn,” sagði
fluggáfaður læknir við mig, ,,og það
er mín reynsla, að af þessara manna
vörum hef ég heyrt flæða mesta
heimsku.”
ÞaS má þekkja heimskingjana á
tveimur orðum, sem þeir viðhafa iðu-
lega. ÞaS eru orðin Tómas og vísindin.
Þegar þessir menn heyra talaS um eitt-
hvaS dulrænt, eru þeir vanir aS setja
upp hundshaus og segja: Ég er nú eins-
og Tómas.
En gallinn er aðeins sá, aS þeir eru
ehk.i einsog Tómas. Ei Tómas hefði
veriS einsog þeir, myndi hann hafa
gengiS burt frá lærisveinunum og sagt:
Nei, nú trúi ég ekki. VeriS þiS sælir!
En Tómas fór ekki þann veg aS ráði
sínu, heldur fylgdi hann lærisveinun-
um og rannsakaði, og fyrir það öSlað-
ist hann sannleikann.
Heimskingjarnir segja líka: Ég fer
nú eftir vísindunum.
Skelfing leiðist mér, hvað þessir
aumingja menn eru heimskir. HiS dul-
ræna kemur vísindunum ekkert við.
ÞaS á heima á skynjanasviði, sem eng-
in vísindi ná til. Það er meiri regin
hugsunarvillan að rugla þessum efnum
saman við kemiskar sýrur eða gas og
rafmagn.
Einar Benediktsson renndi huganum
einnig annað veifið til Yogaheimspek-
innar indversku. Hann trúði því hik-
laust, að austurí Asíu lifSu menn 3000
ára gamlir. Fyrir þessu bar hann amer-
íska prófessora, sem hefðu farið þang-
að austur til þess að rannsaka þar sagn-
ir um aldur manna. ÞaS væri sannað,
aS þeir hefðu gengið úr skugga um, að
þar væru menn, sem hefðu veriS uppi
meira en þúsund árum fyrir Krists
daga.
Svo liðu mörg ár. Þá skrifar FriSrik
FriSriksson, sem nú er prófastur á
Húsavík, grein um samskonar efni,
og hermir frá ferð nokkurra amerískra
prófessora til Indlands í sömu erinda-
gerðum. Þar hittu þeir austurí Hima-
læja, að mig minnir, menn, sem sögð-
ust vera 700 ára gamlir og voru þó
ungir í útliti og forkunnarfríðir. Pró-
fessorarnir spurðu þá, hvort þeir vissu,
hvað þeir myndu lengi lifa.
ÞaS vitum við jafnt og þið, svöruðu
þeir.
En til hvers lifiS þið svona lengi ?
spurðu prófessorarnir.
Veröldin er nú ekki góð, svöruðu