Helgafell - 01.04.1943, Blaðsíða 44

180
HELGAFELL
Nei.
Langar þig til að lifa ?
Nei.
Langar þig til að deyja ?
Nei.
Hafa þér aldrei brugðist vonir ?
Nei.
Nú, hefurðu þá enga von átt ?
Jú, von, en ekki vonir. Ég hef átt
eina von.
Má ég spyrja: Hver er sú von ?
Að ég sé ein í þeirra tölu, sem Jesú
frelsari minn hefur endurleyst.
Heldurðu, að þú fáir þá von upp-
fyllta ?
Já, það veit ég.
Þá segir Olafía við hana:
Blessuð, farðu nú að komast heim,
Signý mín ! Því að Signýju hafði í þetta
sinn dvalizt lengur en hún átti vanda
til.
Já, ég fer nú að fara. Ég þarf að
skreppa út í fjós áður.
Varstu ekki búin í fjósinu ?
Ju-ú, en önnur kýrin drakk ekki
nema eina fötu, en er vön að drekka
tvær.
Blessuð, láttu kúna eiga sig. Við er-
um húsbændur þínir núna.
Ja-á. Þið eruð góðir húsbændur. En
við eigum nú öll einn húsbónda, við
og dýrið, og hann fer ég ekki að svíkja
á jólanóttina, af því að það geri ég
aldrei.
Hvað er þetta ? Ætlarðu að fara að
vaka í nótt yfir kúnni ? Þá var klukkan
um hálf níu.
Ekki í alla nótt. Ég skil ekki í, að
hún verði ekki búin að drekka fötuna
um þrjúleytið.
Þá viknuðum við bæði, við Ólafía,
og fórum að gefa Signýju nánari gæt-
ur og komumst að þeirri niðurstöðu,
að bak við þessa sannfæringu og þessa
dæmalausu skyldurækni hlyti að búa
syndlaus sál.
Það hlýtur þá eitthvað að vera í
þennan kristindóm varið, sögðum við
hvort við annað, úr því að hann getur
framleitt manneskju einsog Signýju.
Við höfðum bæði alltaf verið að leita
að manni, og þetta var fyrsti maður-
inn, sem við höfðum fundið á ævinni.
Það var þessi óvenjulega manneskja,
sem gaf mér trúna.
Þá er Einar hafði sagt mér sögu sína,
beinir hann þeirri spurningu til mín,
hvernig minni trú sé nú farið.
Ég hef nú fengið mína einlægu
barnatrú og sleppi henni aldrei úr
þessu og var þó veikur í henni, þegar
ég gerðist prestur, svara ég.
Hvernig orsakaðist það ? spyr Einar.
Ég kom öllum ókunnur á bæ, sem
átti að vera heimili mitt fyrsta vetur-
inn í prestskap mínum. Það var á
Rauðkollsstöðum hjá Þórði Þórðar-
syni alþingismanni. Ég var látinn sofa
í gestaherbergi niðri, en heimilisfólkið
svaf á baðstofulofti.
Þegar ég hafði klætt mig fyrsta morg-
uninn í þessum nýju heimkynnum,
gekk ég uppá baðstofuloftið til þess
að heilsa uppá fólkið. Þá er ég kem
uppúr stigaopinu, blasir við rétt fyrir
framan mig sú ferlegasta mannsmynd,
sem ég hef nokkurntíma augum litið á
ævi minni. Það átti að heita karlmað-
ur, sem verið var að búa upp um, og
stóð hálf nakinn á gólfinu fyrir framan
rúmið. í því lá hann alla daga og hafði
legið í mörg ár og var niðursetningur
á heimilinu. Hann hafði aldrei lært að
þekkja nokkurn bókstaf um ævina og
var þá á sextugsaldri. En því var þessi
maður ólæs, að hann var krypplingur
svo mikill, að herðar stóðu höfði ofar,
og höfuðið riðaði svo ákaft, að augun
fengu ekki stöðvast við staf.