Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 6
Tímarit Máls og menningar
Popol Vúh
Hér er sagt frá því hvernig allt hékk í lausu lofti, i dauðakyrrð, í þögn.
Ekkert hreyfðist, ekkert hljóð, og himingeimurinn var tómur.
Þannig hljómar fyrsta frásagan, sögnin. Enginn maður var þá til,
hvorki fugl, fiskar krabbar, tré, steinar, hellar, gil, grös né skógar, heldur
himinninn einn.
Asjóna jarðarinnar var enn þá hulin. Hafið var rennislétt og himin-
geimurinn í sínu ómæli.
Ekkert var til á fæti, aðeins vatnið, og vatnið hvíldist. Hafið var
friðsælt, eitt og rólegt. Ekkert var lífi gætt.
Hvarvetna var hreyfingarleysi og þögnin i myrkrinu, nóttinni. For-
feðurnir: Skaparinn, Mótarinn, Tepeú, Gúcúmatz, þeir bjuggu i vatninu,
umluktir birtu. Forfeðurnir voru huldir undir bláum og grænum fjöðr-
um, og þess vegna heita þeir Gúcúmatz. Eðli þeirra er eðli hinna miklu
hugsuða og spekinga. Þannig var himinninn til, og einnig Hjarta him-
insins, en það er nafn guðs og hann ber þetta héiti.
Orðið barst þá hingað ásamt Tepeú og Gúcúmatz i næturmyrkrinu, í
dimmunni; og Tepeú og Gúcúmatz ræddust við. Guðirnir töluðu og
spurðust ráða og þeir hugsuðu; þeir urðu á eitt sáttir og tengdu orð og
hugsanir.
Á meðan þeir brutu heilann varð auðsætt að maðurinn mundi fæðast
um leið og morgnaði . . .
Þannig hefst sköpunarsaga kitsí-indiána, sem eru af stofni mæja, eins og hún
er skráð í Bók samfélagsins.
En Forfeðurnir eru ófullkomnir. Og þótt þeir skapi manninn af sátt orða og
hugsunar, þá mistekst sköpunarverkið og endurtekningar er þörf. Seinna segir
svo í Bók samfélagsins:
En (Forfeðrunum) mistókst að láta manninn tala að hætti manna.
Maðurinn skrækti aðeins. Hann gaggaði, hann krunkaði. Málið var ófætt
í munni hans, og hver maður krunkaði með sínu nefi.
364