Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 70
Tímarit Má/s og menningar
Jaimes Freyre (1868—1933), Bólivíu, sá sem orti Hávamál. Hér verður birt eftir
Freyre sú saga sem á vissan hátt hratt hreyfmgunni af stað og boðaði nú ekki
„komu hins leyndardómsfulla guðs sem fór inn í frumskóginn . . . þegar dóttir
Þórs keyrði svarta hestinn sporum“ eins og stendur í ljóði hans frá 1899 heldur:
Indíánaréttlæti
Ferðamennirnir tveir drukku síðasta vínsopann við varðeldinn. Kaldur
morgunandvari bærði létt hin breiöu börð á mjúku fkákahöttunum. Dauf
og hvítleit skíma morgunsársins svipti logana lit sínum. Húsagarðurinn
var stór og útlínur hans sáust ógreinilega, en innst í skugganum gnæfðu
þykkar leirsúlur, sem liéldu uppi hálm og reyrþaki.
Tveir hestar stóðu söðlaðir og biðu hnipnir, bundnir við hring sem
festur var í súlu og jöpluðu á löngum grasstráum. Ungur indíáni sat á
hækjum sínum við vegginn. Hann hélt á poka með maís og skaut
gulleitum kornum upp í sig.
Ferðalangarnir bjuggust til brottferðar, þegar tveir indíánar birtust í
stóra garðshliðinu. Þeir lyftu þykkri slá sem féll í gróp í vegginn, lokuðu
á eftir sér og gengu inn i víðan garðinn.
Útlit indíánanna var aumt og fátæklegt, og á eymdina jók rifinn jakki
þeirra, grófar skyrtur opnar í hálsinn, þrælhnýtt leðuról og ilskórnir.
Indíánarnir nálguðust ferðalangana hægt þegar þeir stukku á bak.
Indíáninn festi maísposann sinn við beltið og hnýtti vandlega um fætur
sér þvengina á ilskónum.
Ferðalangarnir voru ungir menn. Annar var hávaxinn og mjög fölur
með kalt og ákveðið augnaráð. Hinn var lágvaxinn, dökkhærður og
glaðlegur.
Herra . . ., muldraði annar indíáninn og hvíti ferðalangurinn leit til
hans.
Sæll, Tómas, hvað er títt?
Láttu mig fá hestinn minn, herra . . .
Asni, aftur kominn með þetta! Viltu að ég fari fótgangandi'? Þú fékkst
minn í skiptum, og nú er nóg komið.
428