Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Síða 129

Esíjerg er við ströndina
úr sköflum og ryðst um grænar grundir líkt og vatnavöxtur. Fólk lætur
þá orð falla um leysingarnar. Veðurfarinu er þannig háttað í Danmörku, í
landi þar sem sjávarþorpin iða af lífi.
Kirsten þrástagaðist líka á þessum orðum: „Esbjerg er ned ved kysten."
Orðin höfðu afar djúpstæð áhrif á Montes, þótt hann skildi þau ekki.
Hann kvaðst hafa smitast af orðunum, og hann langaði til að gráta sama
gráti og leyndist í orðum konunnar, meðan hún hélt áfram sínu hljóð-
skrafi; og rómur hennar var suðandi, á svipaðan hátt og hvísl fólks þegar
það biðst fyrir. Þetta hendir stundum. Orðin sem Montes skildi ekki
komu við veikan blett í honum og gerðu hann meyran, svo hann
vorkenndi konunni sem var töluvert gildari en hann og sterkari. Hann
sárlangaði til að verja hana, líkt og hún væri vegvillt telpa.
Mig grunar að mál hafi verið þannig vaxin, því að setningin sem
Montes skildi ekki spratt úr óþekktum eðlisþætti konunnar. Eftir nóttina
óx sífellt samúð hans, með sama hætti og konan væri sjúk og sjúkdóm-
urinn yxi dag frá degi og væri ólæknandi.
Málið gekk að lokum svo langt að Montes hélt hann gæti unnið
stórvirki, eitthvað sem yrði honum sjálfum til góðs og aðstoðaði hann í
lífinu og yrði honum huggun um árabil. Honum datt í hug að hann
skyldi verða sér úti um fé og farareyri handa Kirsten til Danmerkur. í
raun fór hann að nurla saman, áður en ákvörðun var tekin og vissi að tvö
þúsund pesosar nægðu. Hann veitti því ekki athygli að seinna bærðist með
honum löngun til að krækja sér í fé. Eitthvað var löngunin þó í áttina, þótt
það færi fram hjá kauða. Montes þráði tvö þúsund pesosa og það að hann
gæti sagt Kirsten frá farareyrinum á laugardagskvöldi meðan þau drukku
síðustu gómsætu veigarnar eftir alla réttina á rándýru veitingahúsi. Hann
þráði að segja frá fénu oggeta séð á svipnum á rauðu andliti Kirsten eftir
matinn og vinið að hún tryði honum ekki, og andartak héldi hún að hann
skrökvaði, en síðan mundi grípa hana hæglát hrifning oggleði, og þá færi
hún að gráta og vildi ekki veita fénu viðtöku. „Eg kemst yfir þetta,“ segði
Kirsten. En þá hugðist Montes sitja fast við sinn keip og fá hana á sitt
mál, en í leiðinni ætlaði hann að sannfæra hana um að hann hlypi aldrei
frá henni, heldur mundi hann bíða eftir henni eins lengi og þurfa þætti.
Stundum á nóttinni hugsaði Montes í myrkrinu um tvö þúsund
487