Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Side 116

Tímarit Máls og mertningar
Konan kraup fyrir framan dansarann. Hún faðmaði fætur hans. Nú var
hann klæddur í allt sitt skraut. Hvítur klútur huldi part af enninu. Bláa
silkiklæðið í jakkanum, speglarnir og rauðu buxurnar, allt ljómaði þetta
og skein í hinum granna sólargeisla sem lýsti upp skuggann í hjarð-
mannskofanum þar sem indíáninn Pedro Huancayre bjó, dansarinn
mikli, hann Rasú Nítí, sem dansar eins og sá sem treður snjó. Hans var
jafnan beðið með næstum óttablandinni eftirvæntingu, og hann var
ljósið á hverri hátíð í óteljandi þorpum.
Nú hlýtur þú að sjá fjallaguðinn í gammslíki á höfði mér, sagði
dansarinn við konu sína.
Konan leit upp.
Hann situr þar, sagði hún. Og hann er kyrrlátur.
í hvaða lit er guðinn?
Guðinn er grár að lit, svaraði konan. Hvíti bletturinn logar á baki
hans.
Rétt er það, sagði dansarinn Rasú Nítí. Þá er kveðjustundin komin.
Farðu og taktu niður maísknippin í ganginum. Farðu.
Konan hlýddi. Ur bjálkunum í ganginum héngu litríkir maískönglar í
knippum. Hvorki komst snjórinn né hinn hvíti sandur veganna eða
fljótsins eða hið glaðlega flug dúfnahópa yfir uppskerunni ellegar hjarta
bolakálfs í leik í hálfkvisti við eða voru sambærilegir að tign þessum
maísknippum. Konan tók niður knippin, hratt en þó sem í helgiathöfn.
Þá heyrðist nálgast þys frá fólki sem lagði leið sína í hús dansarans.
Báðar telpurnar komu. Onnur hafði hnotið á leiðinni og það blæddi úr
tánni á henni. Telpurnar rýmdu til í ganginum. Síðan gengu þær fyrir
föður sinn.
Þegar það gerðist hélt hann á rauða klútnum í vinstri hendi. Andlit
hans var afar áberandi, sökum hvíta klútsins, og það virtist næstum hafa
losnað frá líkamanum. Andlitið skein, vegna þess að litklæðin og ljósið
og hinn stóri hattur á höfðinu líkt og hurfu svo andlitið yrði meira
áberandi. Andlit dansarans var ekki fölt heldur gult, í hörðum gulum lit
og næstum hlutlaust á svip. Aðeins augun voru einhvern veginn sokkin í
sinn heim, líkt og horfin í hin litríku klæði og hina þöndu vöðva.
4 74