Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Side 64

Tímarit Má/s og menningar
þið ekki löngu fjaðrirnar í stéli hans? Fugl hins græna blóðs, blóð hins
rauða trés. Kúkúl! Þetta er hann. Já, hann er hér.
Striðsmennirnir skipuðu sér í fylkingar eftir litnum á fjöðrum klæða
þeirra, tuttugu saman í flokki, fimmtíu og hundrað. Á eftir fylkingu
tuttugu hermanna i hátíðarklæðum með rauðan fjaðurskúf komu aðrar
fylkingar með fjörutiu skúfum, grænklæddar; og hundrað hermenn með
gular fjaðrir. Síðan komu stríðsmenn með fjaðrir í ýmsum litum og
minntu á eldfuglinn guacamayo sem er svikatól. Sem hundraðfættur
regnbogi . . .
Fjórar konur skreyttu sig með örvum og baðmullarhýði. „í bardagan-
um voru þær i engu eftirbátar fjögurra ungmenna!“ heyrðust prestarnir
hrópa upp yfir allan mannfjöldann sem æpti sem óður væri, en þó
algáður, fyrir framan hof Atíts sem var alþakið blómum, aldinfléttum og
konum sem lituðu brjóst sín með lensuoddum.
Höfðinginn veitti áheyrn mönnunum frá Kastiliu, í málaða pottinum i
baðhúsinu, mönnunum sem Pedro de Alvarado sendi á hans fund með
faguryrði á vör. Og hann lét óðar taka þá af lífi.
Að svo búnu klæddist höfðinginn rauðum fjöðrum á brjóstinu, en
grænar fjaðraermar huldu handleggina. Höfðinginn bar teppi með feg-
ursta útsaumi úr fuglsfjöðrum, en berhöfðaður var hann og berfættur í
gullnum ilskóm, og þannig klæddur fór hann á hátíðina, til Ráðsmann-
anna, Valdsmannanna og Prestanna. Sjá mátti á öxl hans sár, sem hann
leyndi með brúnni mold. Og á fingrum hans skein þvílík hringafjöld að
hvor hönd hans líktist útsprungnu sólblómi.
Stríðsmennirnir stigu dans á torginu og skutu spjótum í striðsfang-
ana, sem voru bundnir skartklæddir við ásjónu trjánna.
Höfðinginn átti leið fram hjá, og svartklæddur fórnarprestur læddi
blárri ör í hönd honum.
Sólin skaut örvum sólstafa sinna á borgina, örvarnar þeyttust af bogum
vatnsins...
Fuglarnir létu örvaregn dynja á vatninu, þeir skutu örvum sínum af
bogum skóganna . . .
Stríðsmennirnir létu fórnarlömbin finna fyrirörvunum, en gættu þess
að veita þeim ekki banasár til að stytta ekki dauðastríð þeirra og hátíðina.
422