Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 100

Tímarit Alá/s og menningar
Heyrðu mig, Haukur, sagði hann Pedro Þamora við mig. Ég ætla að
treysta þér til að fara að Sléttakletti með Jose-strákunum, og athugaðu
hvað henti eiginlega hann Tíksa. Ef hann er dauður, huslið þá hræið.
Farið eins að við hina. En lyftið særðum upp á eitthvað hátt, svo
sveitarómagarnir sjái þá; en komið með engan.
Skal gert.
Og við lölluðum af stað.
Ylfur í sléttuúlfunum heyrðist greinilegar þegar við komum að slétt-
unni, en þar höfðum við lokað hestana okkar inni. Þarna voru þó engin
hross, heldur bara horaði asninn sem var fyrir í réttinni, þegar við
komum. Eflaust höfðu sambandssinnarnir hirt hrossin okkar.
Við fundum tætlur úr Fjórmenningunum handan við runna. Þrir voru
þar í kös, eins og hræjunum hefði verið staflað. Við lyftum höfði þeirra
og hristum þá dálítið, og gáðum hvort einhver væri enn með lífsmarki.
En öðru nær: allir steindauðir. I vatnsbólinu fundum við annan af okkar
mönnum, með rifbeinin ber, eins og búkurinn hefði verið hakkaður með
sveðju. Og þegar við fórum fram með veggnum, þá fundum við enn nú
einn, og enn annan lengra í burtu. Allir voru þeir harla feigðarlegir i
framan.
Við kálum þessum umyrðalaust, sagði einn af Jose-strákunum.
Síðan leituðum við að honum Tíksa, og gáfum ekki gaum að neinu
nema leit að þeirri frægu tík.
Maðurinn fannst hvergi.
„Þeir hafa eflaust tekið tikina til fanga,“ hugsuðum við. „Eflaust hafa
þeir tekið tíkina með sér til að sýna stjórninni.“ En þrátt fyrir þannig
hugsanir héldum við áfram nákvæmri leit milli kornstönglanna. Sléttu-
úlfar héldu áfram að ýlfra.
Úlfarnir héldu áfram ýlfri sínu næturlangt.
Nokkrum dögum síðar fórum við yfir fljót í Armeríu og rákumst þá
aftur á mannskap Petronílo Flores. Við hörfuðum undan, en um seinan.
Þetta liktist orðið aftöku. Fremstur fór Pedro Þamora og hleýpti blesótta
folanum á stökk, því besta dýri sem ég hef kynnst. Við riðum á eftir í hóp
458