Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 114

Tímarit Máls og menningar
Fuglar sem höföu tínt af sér lýsnar í rólegheitum í terpentínutrénu í
litla húsagarðinum styggðust nú og urðu skelkaðir.
Fát kom á konu dansarans og dætur þeirra tvær sem muldu maískorn
af stöngli í ganginum.
Fleyrðir þú þetta, móðir mín? spurði eldri dóttirin. Ætli hann pabbi sé
að leika á skæri eða berst þessi ómur frá brjósti fjallsins?
Þetta er hann faðir þinn, svaraði konan.
Þá klingdi í skærunum af auknu fjöri og þau hljómuðu lágt.
Konurnar þrjár undu sér að herbergisdyrunum.
Rasú Nítí, sá sem treður snjóinn, var að búast sínum dansklæðum.
Vissulega var hann að því. Dansarinn klæddist jakka og var jakkinn
skreyttur spegilbrotum.
Ert þú að kveðja, maður minn? spurði konan lotningarfull á þrösk-
uldinum.
Dæturnar tvær horfðu skjálfandi á föður sinn.
Hjartað hefur ávarpað mig, kona góð, sagði dansarinn. Kallið á Hörpu
og hann Pascual. Sendu telpurnar eftir þeim.
Telpurnar hlupu af stað.
Konan gekk til mannsins síns.
Jæja, sagði hann. Guðinn Vamaní hefur talað, fjallaguðinn í gamms-
líki. En þú getur ekki heyrt til hans. Hann ávarpaði hjartað í brjósti mér.
Haltu utan um mig. Eg þarf að bregða mér í buxurnar. En hvar er sólin?
Miðbik himinsins hlýtur að hafa snúist talsvert.
Hvelið hefur snúist, sagði konan. Sólin er á leiðinni. Þarna kemur hún.
Nokkrar svartar flugur þeyttust í sólareldinum á gólfinu.
Þó er flugan chírírínka enn ókomin, bláa flugan, sem birtist andartak á
undan dauðanum, sagði dansarinn. En við getum ekki heyrt í henni þegar
hún birtist, þótt hún suði af öllum mætti, vegna þess að þá stíg ég dansinn.
Dansarinn Rasú Nítí, sá sem treður snjóinn, brá sér i flauelsbuxur og
studdi sig við stigann og öxl konunnar. Hann fór í fjaðraskóna. Hann lét
á sig höfuðklæðið og augnaskyggni. Skyggnið var ofið gullþráðum.
Aftan úr hattbarðinu féll yfir bak dansarans grein með lindum í ýmsum
litum. Hatturinn var prýddur lindum, og í hinum viðu slæðum hattsins
blikuðu spegilbrot eins og stjörnur.
472