Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 108

Tímarit Máls og menningar
umst um við rætur eldfjallsins. Við klifum hæstu fjöll. En jafnvel þar, á
þeim stað sem heitir Hávegur drottins, rákumst við aftur á stjórnarherinn
með sína banvænu skothríð. Kúlnademban dundi á okkur í hvössum
byljum og hitaði loftið. Jafnvel klettarnir sem skýldu okkur sölluðust svo
sem þeir væru gjall. Seinna komumst við að því að skotvopn hersins voru
hríðskotabyssur, og breyttu þær skrokknum á okkur á svipstundu í síu. I
þá tið héldum við að þarna væri fyrir mergð af hermönnum, þúsundir; og
okkur var hugstæðast að halda undan á flótta.
Við hlupum eins hratt og fætur toguðu. Eldibrandur varð eftir á
Hávegi drottins, í hnipri bak við regnbogatré, með reiðklæðið vafið um
hálsinn, líkt og hann verði sig gegn kulda. Hann mændi á eftir okkur
þegar við dreifðumst hver i sína áttina og deildum dauðanum á milli
okkar. Svo var sem hann Eldibrandur væri að hlæja að okkur, og hann
beraði tennur litaðar blóði.
Ymsum var í hag að við dreifðum okkur; en aðrir fóru flatt á því. Ekki
var sjaldgæft að við sæjum félaga hanga á fótunum einhvers staðar á
vegarstólpa. Ræksnin héngu þar uns þau skorpnuðu af elli og undust
upp, á sama hátt og ósútuð húð. Hræfuglar kroppuðu innan úr
búknum og drógu út garnirnar uns aðeins rifjahylkið var eftir. Og með
því hátt var hengt, þá dingluðu ræksnin dögum saman líkt og klukku-
kólfar í vindi, stundum svo mánuðum skipti. Oft voru félagar okkar
aðeins buxnatjásur sem blöktu í vindi, líkt og einhver hefði hengt þær
þarna til þerris. Og víst þótti manni þá allt hafa snúist á verri veg.
Sumir flyðu upp á Stórahnúk, skreiddust áfram sem skriðdýr og drápu
tímann við að glápa yfir á Sléttuna, þar sem við höfðum fæðst og átt
heima; en nú beið þar okkar dauðinn. Jafnvel skuggar af skýjum skutu
okkur skelk í bringu.
Við hefðum horfið glaðir af fjöllum og sagt að við værum orðnir
mestu meinleysisgrey og beðið um náð, en fólk var orðið drápgjarnt, eftir
skaðann sem við höfðum hvarvetna valdið. Það eitt hafði unnist að við
eignuðumst fjandmenn. Jafnvel indíánarnir þarna uppi voru okkur
óvinveittir. Þeir kváðu okkur hafa drepið búpening sinn. Eftir það gengu
þeir með vopn sem stjórnin fékk þeim í hendur. Þeir báðu okkur að skila
því til okkar að þeir dræpu okkur ef færi gæfist.
466