Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Síða 157

Gleði/egt nýtt ár
Mig grunar hann hafi verið glorsoltinn líka.
Maður veltir fyrir sér að fara í flotta villu, þar sem fólk er að skemmta
sér. Kvenpeningurinn ber gimsteina utan á sér, og ég þekki náunga sem
kaupir allt af mér. En tuddarnir eru með troðfull veski. Veist’að ein í
hellinum þarna er með hring sem fimmtán fást fyrir og festi á fimmtán
stóra. Náunginn borgar út í hönd.
Tóbakið var búið. Brennivínið búið líka. Það fór að rigna.
Þannig fór englafæðan til fjandans, sagði Pereba.
Hvaða hús er þetta? Hefurðu ákveðið í huga?
Nei. En allt þarna er fullt af auðmannagrenjum. Stelum bíl og drífum
okkur að leita.
Eg stakk skotfæradósinni í plastpoka ásamt öðrum skotfærum. Ég rétti
Pereba einn Magnúm. Sekúínja annan; stakk sjálfur stutthleypunni undir
beltið, með hlaupið niður, og fór í frakkann. Tók með þrjá kvensokka og
skæri og sagði:
Förum, strákar.
Við rændum Opala.1 Og við ókum út að hverfi heilags Konráðs,
fórum fram hjá nokkrum ómerkilegum húsum, sem voru annaðhvort of
nálæg götunni eða of full af fólki. Loksins fundum við rétta staðinn. Farið
var inn í stóran garð og húsið reis innst í honum, eitt og sér. Ur húsinu
barst skvaldur frá kjötkveðjutónlist, en örfáar raddir gauluðu með. Við
drógum sokkana yfir andlitið. Eg hafði klippt gat á þá fyrir augun. Síðan
fórum við inn um aðaldyrnar.
Þegar við birtumst var lýðurinn að dansa og drekka í stofunni.
Þetta er húsárás! hrópaði ég til að yfirgnæfa plötuspilarann. Enginn fær
sár ef allir eru kyrrir. Þú þarna, slökktu þarna á hljómkuntunni!
Pereba og Sekúínja fóru að gá að þjónustuliðinu, og sneru aftur með
þrjá þjóna og tvær eldabuskur.
Kastið ykkur nú flötum, öll! skipaði ég.
Ég taldi. Þetta var tuttugu og fimm manns. Allir lágu þegjandi, kyrrir,
eins og ekki væri verið að leita á þeim og enginn sæi.
1 Innlend bílategund.
515