Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Side 80

Tímarit Máls og menningar
Myrkrið, þreytan, máltíðin, Chablisvínið, hinar dularfullu samræður
um blóm sem ég sá hvergi (og ég held að hafi ekki vaxið i þessari garðholu),
allt þetta vakti hjá mér syfju; og ég sofnaði á bekknum i laufskálanum.
*
Þegar ég lauk upp augunum heyrði ég sagt;
Aumingja foringinn! Hann sigldi með svo bjartar vonir til Evrópu.
Fyrir honum höfðu ljósin slokknað.
Sama myrkrið grúfði i kringum mig. Hlýr andblær bærði laufið í
laufskálanum. Við hlið mér ræddust við Amalía og frú Magdalena, og
þær höfðu sætt sig við þögn mína. Eg hafði á tilfinningunni að þær hefðu
skipt um sæti meðan ég svaf; ég hafði það á dlfinningunni . . .
Hann var foringi stórskotaliðs, og jafn ungur og glæsilegur og nokkur
maður getur verið, sagði Amalía við mig.
Rödd hennar titraði.
Þá henti dálítið sem mér hefði þótt eðlilegt við aðrar aðstæður, en
núna brá mér og hjartað hoppaði upp í háls á mér. Konurnar höfðu verið
mér fram að þessu nálægar aðeins með líkama sínum og orðum. En allt í
einu lauk einhver upp glugga á húsinu og birta féll óvænt á andlit
kvennanna. Ó, drottinn minn, allt í einu skinu andlitin leyst frá líkam-
anum, héngu í lausu lofti — enda voru hin svörtu klæði ósýnileg í
myrkrinu — og mildi var grafin með föstum dráttum í svipinn. Andlitin
voru áþekk uppljómuðu andlitunum á málverkum Echave gamla, í ætt
við stórar ævintýralegar stjörnur.
Ég stökk ósjálfrátt á fætur.
Biðið þér! hrópaði þá frú Magdalena. Enn þá er hið skelfilega eftir.
Síðan beindi hún orðum sínum að Amalíu:
Dóttir mín, hélt hún áfram, þessi herramaður má ekki skilja við okkur
núna án þess hann heyri allt.
Agætt, sagði Amalía. Nú, liðsforinginn fór til Evrópu. Hann fór um
París að næturlagi, enda lá á að hann kæmist til Berlínar. Engu að síður
þráði hann ekkert jafn heitt og að kynnast Parísarborg. Hann átti aftur á
móti að kynna sér fallbyssuverksmiðju i Þýskalandi. Daginn eftir að hann
kom þangað missti hann sjónina í ketilsprengju.
438