Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 71
Indíánarét t lœti
En hesturinn þinn er dauður.
Eflaust! Það er af því ég reið honum látlaust í fimmtán stundir. Hann
var stólpagripur! Þinn er bikkja. Heldurðu að hann þoli langa reið?
Eg seldi lamadýrin mín til að kaupa hestinn fyrir Jónsmessuhátið-
ina . . . Og svo, herra, kveiktirðu í kofanum mínum.
Vissulega. Þú þreyttir mig með væli þínu. Ég henti glóð i hausinn á
þér svo þú færir, en þú brást þér undan og molinn lenti á hálmhaug. Ekki
var það mín sök. Þú áttir að taka á móti glóðinni með virðingu. Og þú,
Pedro, hvað vilt þú? spurði maðurinn og beindi orðum sínum að hinum
indíánanum.
Mig langar, herra, að biðja þig að taka ekki af mér jörðina. Ég á hana.
Ég sáði í hana sjálfur.
Það er þitt mál, Cordova, sagði reiðmaðurinn og vatt sér að félaga
sínum.
Nei, málið er mér óskylt, svaraði félagi hans. Ég gerði eins og mér var
sagt. Pedro Quíspe, þú átt enga jörð. Hvar er bréfið? Ég á við pappírana.
Herra, ég hef enga pappíra, pabbi átti þá ekki heldur, og faðir föður
míns þekkti ekkert slíkt. En enginn vildi svipta þá jörðinni. Þú vilt gefa
hana öðrum; og ég gerði ekkert á hluta þinn.
Geymirðu ekki einhvers staðar posa fullan af peningum? Fáðu mér
hann, þá færðu jörðina.
Pedro leit angistarfullu augnaráði á Cordova.
Ég á ekkert fé og gæti ekki safnað slíkum auðæfum.
Þá er málið útrætt, og láttu mig i friði.
Borgaðu mér að minnsta kosti skuldina.
Ætlar þetta engan enda að taka! Heldurðu að ég sé fifl og fari að borga
þér rollu og hænurnar? Hélstu að við vildum drepast úr hungri?
Ljóshærði ferðalangurinn fór að ókyrrast og hrópaði:
Við tefjumst hér til eilífðar ef við hlustum áfram á þessa bjána.
Hið stóra en niðurnídda sæluhús klúkti í hlíðum fjalls, sem skein brátt
sem opið sár við efstu brún, við fyrstu sólargeislana. Smám saman birti
yfir fátæklegri auðninni, sem dökk fjöll þrengdu að, og hrjóstrin urðu
enn meira áberandi undir bláma himinsins, sem þaktist á köflum gráum
skýjum á flótta.
429