Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Side 16
Tímarit Máls og menningar
Fjögur ár liðu, hann kom aldrei aftur,
enginn þekkir guðinn, enginn mundi
að úr leyndar-heimi og húsi fjaðraskrúðs
á höfði og stéli ketþatlfuglsins væna
kemur sá sem auðgar heim með nægtum.
Gangið á Pojáhtlsfjall, finnið ykkur ból,
farið með þokulúður, heillið regnið.
Reisið á Pojáhtls hæsta tindi hús,
hrífið regn úr þoku með lúðrablæstri.
Einn af höfuðguðum azteka var regnguðinn Tlalok. Guðsins er tíðum getið í
Popol Vúh. Af honum gerðu aztekar ótal líkneskjur, ein er þó frægust. Hún er
höggin í hvítan stein, og ber guðinn skál á höfði. Ár hvert lögðu indíánar í
skálina fræ þau sem þeir vildu að yxu. Regnguðinn var forsenda alls lifs, þvi
hann lét kimblöðin vaxa. Stundum rennur regnguðinn saman við drykkju-
guðinn, guð gleði og skáldskapar. Ketþatlfuglinn sem nefndur er í kvæðinu er
eldfugl og er hans oft getið í ljóðum. Þjóðir Miðameríku búa i eldfjallalöndum
og regnskógum. Goðafræði þeirra snýst því gjarna um náttúruundur elds og
vatns. Hraunrennsli er þá tíðum likt við eldorm.
SÖNGUR HÖFÐINGJA VORS HINS GEGNDARLAUSA
NÆTURDRYKKJUMANNS
Hví dulbýrðu þig, drykkjumaður nætur?
Dragðu á þig regnhjúp, búðu þig gulli.
Vatn þitt er gjöfult, guð, á eðalsteina,
glitrandi rennur það um vatnsskurðina.
Vatnið breytir bylgjum í fjaðraham.
Frjáls er ég loks af fögru eldnöðrunni!
Ég vil ekki farast, hin mjúka maísrækt.
Mitt hjarta líkist smaragði, en gullið ég sé.
374