Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 128

Tímarit Máls og menningar
feit, þung, og eflaust dásamleg á skrokkinn, innan klæða. Hún var hrygg
og ekkert fékkst upp úr henni. „Þetta er ekkert,“ sagði hún að hætti
kvenna hvar sem er í heiminum.
Síðan fór hún að fylla húsið af ljósmyndum frá Danmörku, myndum af
kónginum, ráðherrum og myndum af beljum og hæðum eða hverju sem
var. Hún sat fast við sinn keip, að ekkert bjátaði á, og bjáninn hann
Montes ímyndaði sér hitt og þetta, en rétt lausn leyndist fyrir honum. Nú
fóru næst að berast bréf frá Danmörku. Montes skildi ekki orð, en
Kirsten útskýrði að hún hefði skrifað fjarskyldum ættingjum, og nú
fengi hún svar þótt fréttirnar væru ekki sem skyldi. Þá sagði Montes í
hálfkæringi að hún vildi kannski fara. En Kirsten harðneitaði. Þá þessa
sömu nótt, eða einhverja næstu, snerti hún öxl hans um leið og hann festi
blund, og hún þrástagaðist á því að sig langaði ekkert burt. Montes fékk
sér þá sígarettu og var samþykkur öllu sem hún ruddi úr minninu og
masaði um Danmörku og danska fánann. A honum er kross að hennar
sögn, og svo reis þarna einhver hæð sem fólk labbaði yfir á leið til kirkju.
Kirsten rakti allt þetta, svo að Montes sannfærðist um að hún væri
harðánægð með Ameríku og eiginmanninn, uns hann steinsofnaði.
Kirsten hélt uppi bréfasambandi við Danmörku talsverðan tíma. En
eitthvert kvöldið þegar þau voru komin í háttinn, þá slökkti hún ljósið
og sagði: „Eg vildi gjarnan segja þér svolitið, ef þú skyldir hlaupa frá mér,
og hlustaðu nú og gríptu ekki fram í.“ Montes hét þessu. Hann lá
endilangur og lireyfingarlaus við hlið hennar, með athyglina vakandi likt
og fingur á gikk, svo sígarettuaska féll milli fellinga á lökunum. Montes
gerði ráð fyrir að elskhugi birtist í frásögn konunnar, en Kirsten minntist
ekki á karlmenn, heldur sagði rámri en þó mildri rödd, likt og að loknum
gráti, að fólk í Danmörku gæti skilið reiðhjólin sín eftir á götu eða hjá búð
meðan gengið væri til messu eða einhverra erinda, vegna þess að þarna
væru þjófar ekki til. Kirsten kvað trén í Danmörku vera stærri og eldri en
á öðrum stöðum í heiminum, og öll ilmuðu þau. Hún sagði að af hverju
tré væri sérstakur ilmur með sínum einkennum, sem varðveittust þótt
hann blandaðist öðrum skógarilmi. Fólk vaknar þarna á morgnana við
fyrsta garg sjófuglanna, og þá glymja hvellir úr byssum veiðimannanna.
Þarna vakir svo vorið í leyni undir snjónum, uns það skýst allt í einu upp
486