Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Page 78

Tímarit Má/s og menningar
lék á — og við hliðina á aðal stofupallinum voru málaratrönur með
auðsæilega fegraðri og stækkaðri andlitsmynd af herramanni með tjúgu-
skegg og grófan munnsvip.
Frú Magdalena beið mín í rauðum hægindastól, einnig klædd svörtu
og bar á brjóstinu digur djásn að hætti forfeðra okkar: djásnið var
glerkúla með andlitsmynd í djúpinu, og kúlan greypt í gullhring. Mig
greip dulúð yfir hvað allt var kunnuglegt. Osjálfrátt renndi ég augunum
milli frú Magdalenu og ungfrú Amalíu og brjóstmálverks af ungfrúnni.
Þetta fór ekki fram hjá frú Magdalenu og hún aðstoðaði mig við rann-
sóknina með viðeigandi útskýringum.
Kurteisast hefði verið að ég yrði órólegur, léti i ljós undrun og bæri
fram skýringar. En frú Magdalena og ungfrú Amalía dáleiddu mig þegar í
stað, með sínu áþekka augnaráði. Frú Magdalena var eitthvað um sextugt
og hafði þess vegna leyft dóttur sinni að hafa forgöngu um málið. Amalía
hóf spjall. Frú Magdalena leiddi mig augum. Ég gaf mig örlögunum á vald.
Það kom í hlut móðurinnar — eins og lög mæla — að minna okkur á
að mál væri að setjast að borðum. Meðan við sátum yfir matnum var rætt
um heima og geima. Svo fór að mér þótti víst að konurnar hefðu aðeins
viljað bjóða mér í mat, og þegar ég hafði drukkið tvö glös af Chablis
fylltist líkami minn af algerri eigingirni yfir hinu andlega örlæti sam-
komunnar. Ég talaði, hló og hellti úr mér greind, en reyndi með sjálfum
mér að fela hvað aðstaða mín var tvíræð. Til þessa höfðu konurnar lagt sig
fram við að vera elskulegar, en nú fannst mér þeim hlyti að finnast að ég
væri vingjarnlegur.
Mildin í svip Amalíu virtist stundum breiðast út á andlit móður
hennar. A hinn bóginn færðist stundum hinn líkamlegi ánægjusvipur á
andliti frú Magdalenu yfir á andlit dótturinnar. Engu var líkara en þessir
tveir eiginleikar lægju í loftinu og settust til skiptis á andlitin.
Aldrei grunaði mig að umræðurnar yrðu jafn þægilegar. í samræðun-
um var eitthvað tæpt á Sudermann, en talið snerist oft að því hvað það er
erfitt hlutverk að bera ábyrgð á heimili — sem eðlilegt er hjá konum með
sterka skapgerð — og fylgdu þessu glefsur úr verkum Ibsen. Samt leið
mér eins og ég væri í heimsókn lijá frænku sem væri ekkja og æskuvin-
konu sem er örlítið farin að pipra.
436