Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 109
Sléttan logar
„Við viljum ekki sjá þá; og ef við hittum þá verðum við að drepa þá,“
báðu indíánarnir okkur að segja.
Með þessum hætti var okkur meinuð jörð. Varla var eftir skekill, þótt
við hefðum þurft að fá greftrun. Og því ákváðum við sem eftir vorum að
skilja. Nú skyldi hver halda sina leið.
*
Eg þjónaði Pedro Þamora í hartnær fimm ár. Á ýmsu gekk, bæði gott
og illt þessi fimm ár. Að árunum liðnum hitti ég Pedro Þamora aldrei
framar. Sagt er að hann færi til Mexíkóborgar á eftir kvenmanni einum,
og þar hafi hann verið myrtur. Sumir biðu eftir að hann sneri aftur, að
einhvern daginn kæmi hann Pedro Þamora og kveddi okkur til vopna. En
við þreyttumst á bið. Pedro Þamora er ókominn enn. Þeir myrtu hann i
Mexíkóborg. Maður sem var samtima mér í fangelsinu sagði það, að hann
Pedro Þamora hefði verið myrtur.
Eg hlaut frelsi fyrir þremur árum. Mér var refsað fyrir fjölmörg afbrot,
en ekki fyrir fylgispekt við Pedro Þamora. Um þægð mina fengu þeir
aldrei að vita. Eg var gripinn af öðrum ástæðum, meðal annars fyrir það
óheyrilega framferði að ég rændi stelpum. Nú bý ég með einni þeirra,
kannski þeirri konu sem heimurinn veit ljúfasta og besta. Sú kona stóð
fyrir utan fangelsið og beið, hver veit hvað lengi, eftir að mér yrði hleypt
út.
Haukur, sagði hún, ég bíð þín. Ég hef verið að bíða þín heillengi.
Þá hélt ég hún hefði beðið þess að geta myrt mig. Líkt og milli svefns
og vöku mundi ég hver konan var. Aftur fann ég kalt vatn hraglandans
sem skall í Telkampana nóttina sem við jöfnuðum bæinn við jörð. Eg
þóttist næstum fullviss að faðir hennar hefði verið karlinn sem við
káluðum á leiðinni út, karlinn sem einhver klauf á skallann með byssu-
skoti meðan ég hóf dóttur hans á hnakkkúluna fyrir framan mig og lét
telpuna fá kúlu að kemba, svo hún sefaðist og hætti að bíta. Þetta var þá
eitthvað þrettán ára stelpa, fagureyg oggerði mig næstum gráhærðan, því
þraut var telpu að temja.
Ég á með þér strák, sagði hún seinna. Þarna er hann.
Hún benti á hávaxinn pilt, fráneygan mjög.
467