Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 7
Popol Vúh
Þcgar Skaparinn og Mótarinn urðu þess varir að fráleitt gátu mennirnir
talað, þá sögðu þeir:
Ekki gátu þeir nefnt okkur, nöfn okkar sem sköpuðum þá. Illt er því í
efni, sögðu lorfeðurnir sín í milli.
Þá var þeim sagt (mönnunum):
Ykkur verður breytt, enda verður tungu ei troðiö í munn ykkar.
Skoðun okkar hefur breyst: þið fáið fæðu, tún til að kroppa á, bústað og
hreiður í trjám og giljum, enda ógerlegt að þið tignið okkur eða ávarpið.
Enn gefst tóm til að skapa aðra (veru) sem hlýðir og ákallar okkur. Sættið
vkkur því við örlögin: hold ykkar verður étið . . .
Þannig mæltu þeir og sögðu vilja sinn dýrum stórum og smáum, þeim
sem eiga heima á ásjónu jarðarinnar.
Nú hugðust guðirnir íreista gæfunnar á ný. Þeir ætluðu að skapa aftur
cinhverja sem tignuðu þá. En verur þessar skildu ekki tungu hver
annarrar, og guðirnir urðu ráðþrota og vanmáttugir. Af þessum sökum
var hold þeirra sviðið og dæmt til að verða að fæðu og slátri; og dýr þessi
voru jarðardýrin.
Nú varð því að reyna á nýjan leik að skapa og móta manninn; og hófust
Skaparinn, Mótarinn og Forfeðurnir handa og sögðu:
Nú skal reynt á ný. Dagsbrúnin nálgast og morgunn fer að. Sköpum
þann sem fæðir okkur og nærir. Hvað skal gert, svo við verðum ákallaðir
og geymdir í minni á jörðinni? Fyrstu verk okkar eru fullreynd, fyrstu
sköpuðu verurnar, en það brást að láta þær lofsyngja okkur og tigna.
Kappkostum því að skapa hlýðnar skepnur, sem virða okkur og færa
fórnir og næringu.
Þannig mæltu þeir.
Um leið hófst sköpun og mótunin. Úr mold og leöju var maðurinn
mótaður, holdið; en auðsæ voru mistökin: mannverurnar voru of linar,
þær molnuðu, gátu ekki hreyfst, voru afllausar, hnutu, voru vatnsósa,
hreyfðu ekki höfuðið; höfuðið féll út á hlið, sjónin var óskýr, og þær gátu
ekki beint aftur sjóninni. í fyrstu voru verurnar máli gæddar en skorti
skilning. I vatni urðu þær vatnsósa og stóðu ekki uppréttar. Og þá mælti
Skaparinn og Mótarinn:
Slíkar verur geta fráleitt gengið eða fjölgað sér. Fjöllum nú um vanda
vorn.
365