Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Page 65

Þjóðsaga um fjársjóð
Höfðinginn rétti yngsta fanganum bogann og bláu örina, til að hæða
hann, til að tigna hann. Stríðsmennirnir nístu hann strax með örvunum,
bæði úr návígi og fjarlægð, og stigu dans í takt við trumbusláttinn.
Allt í einu stöðvaði vörður hátíðina. Ótti greip um sig. Eldfjallið reif í
ofsa og æði af sér skýjaþykknið, það merkti að voldugur her stefndi á
borgina. Gígurinn á fjallinu varð stöðugt greinilegri. Rökkrið skildi eftir
eitthvað sem gaf upp andann með andvarpi á hamraveggnum á hinni
ströndinni, eitthvað áþekkt hvítri leðju, sem var kyrr fyrir andartaki, og
nú hneig leðjan i ákafa. Gatan var stráð slokknuðum ljóskerjum . . .
Dúfurnar tístu undir gildum furutrjám. . . Hið heiðskíra eldfjall var
höfuðtákn stríðsins! . . .
Eg hef nært þig illa í húsi mínu með hunangskökum, og hefði gjarna
viljað sigra borgina, það hefði auðgað okkur! hrópuðu prestarnir á verði á
virkisgörðunum og teygðu skínandi hendur móti Eldfjallinu, sem laug-
aði frjálst mynd sína í ævintýralegu rökkri vatnsins, meðan stríðsmenn-
irnir bjuggust skarti og sögðu:
Vonandi verða hvítu mennirnir ruglaðir þegar þeir sjá vopnin okkar!
Aldrei má bregðast að við höldum á fjöður sólblómsins. Hún er ör og í
senn jurt og vorhret! Megi lensur vorar veita sár án þess þær særi!
Hvítu mennirnir sóttu fram en sáust varla í gráu þokunni. Voru þetta
vofur eða lifandi menn? Hvorki heyrðust bumbur þeirra barðar, lúðrar
þeirra þjóta né fótatak þeirra, þótt það rændi jörðina þögn sinni. Þeir sóttu
fram án lúðraþyts, fótataks eða trumbusláttar.
Herjunum laust saman á maísekrunum. Hermenn hinnar Blómlegu
byggðar börðust góða stund. En sigraðir héldu þeir undan til borgarinn-
ar sem skýjaveggurinn varði og vafðist um sem hringar Satúrnusar.
Hvítu mennirnir sóttu fram án lúðraþyts, án fótataks, án trumbu-
sláttar. I þokunni grillti dauft í sverðin, brynjur, lensur og hesta þeirra.
Þeir réðust á borgina eins og óveður, grenjuðu sem regnskúrir, hlífðu sér
ei við hættum, harðir, skemmdarvargar, óstöðvandi meðal gneistaflugs
sem kveikti á höndum þeirra örsmáa loga frá litlum ljósflugum. Meðan
hluti af kynstofninum þusti til varnar flýðu aðrir yfir vatnið, með fjársjóð
hinnar Blómlegu byggðar, að rótum Eldfjallsins sem gnæfði heiðskírt á
hinni ströndinni. Fjársjóðurinn var fluttur á skipum. Óvinirnir, sem
423