Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 145

A mörkum gleðinnar
Herra minn! Nú sá hann páfuglinn úti á grasflötinni, mitt á milli
hússins og fjallatrjánna. Hinn konunglegi páfugl sneri hliðinni að
drengnum, svo hann gæti dáðst að sér. Páfuglinn breiddi úr stélinu og
blés sig upp; vappaði svo í hring, dró vængina eftir jörðinni, stifur,
ákafur, og gerði sig merkilegan. Nú korraði í fuglinum og hann hristi
hina hárauðu húðsepa á hálsinum; en allavega blár litur var á höfðinu,
líkur himinbláma, fölum bláma, einkennilegum bláspörva. Sjálfur var
búkurinn hnellinn, öflugur, heill og litföróttur, grænn á köflum sem
spanngræna eða dökkblár — alveg ósvikinn páfugl. Fagur, snotur! Fugl-
inn var tengdur hitamollu, valdi og blómi og beljandi vatnsflóði. Dæmi
um hrjúfan hátón. Dæmi um litríkan hroka. Augun fengu saðning við að
horfa á hann, þennan hornablástur. Reiðigjarn með reistar fjaðrir, vapp-
andi, korraði og kvakaði. Drengurinn hló af hjartans lyst. En fuglinn
flaug fram hjá sjóninni. Kallað var á drenginn í gönguför.
III.
Þau óku í éppa, á stað þar sem átti að rísa býlið ípe. Drengurinn endurtók
með sjálfum sér nöfnin á hverjum hlut. Moldin, góðs viti. Olíujurt,
ljósmeti. Fífan, kveikur. Græn gleraugnaslanga, skríður yfir veginn. Lit-
arjurt, lik litskrúðugum stjökum. Tveir páfagaukar fljúga sem englar.
Droptré, drýpur. Skógarhirtir með hvítan dindil. Blómskrúð alþakið
kanel-brúnu frjói. Orð frændans sögðu: „Hér er krökkt af kanínum.“ I
fjarlægð hópur vaðfugla á flótta í halarófu, hali-í-hala á rófu. Tveir hegrar.
Þetta er víðátta, land sem sólargeislarnir létu líkjast vatni. Búritípálmi vex
við lítinn stíg, þar sem þau sátu föst um stund. Hlutirnir stigu upp úr
móðu. Ómælileggleði drengsins hvíldi á öllu undireinhverju draumefni,
ölvaðist, og ástin bunaði í sprænum. Og í huga hans höfðu þegar risið
vígbúnir kastalar í heiðríkjunni. Allt hafði verið einkennilegt og ókunn-
ugt í fyrstu, en síðan auðskilið. Drengurinn var allur uppi í skýjunum.
Þegar þau sneru aftur fór drengurinn að hugsa um páfuglinn. Hann
renndi þó huganum að fuglinum aðeins stöku sinnum, til að eyða ekki í
ótíma minningunni. Það var mest um vert, og hann geymdi fuglinn, á
staðnum sem villitrén uxu. Drengurinn minntist aðeins andartak hins
503