Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 99

Sléttan logar
Við húktum bak við stór, hnöttótt björg og stóðum enn á öndinni
eftir hlaupin. Við gerðum þarna það eitt að glápa á hann Pedro Þamora,
með spurn i augum: „Hvað henti eiginlega?“ En hann Pedro horfði
einungis á okkur og þagði. Það leit út fyrir að við hefðum misst málið eða
tungan hefði hlaupið í kút, líkt og í páfagauki, og okkur væri þraut að
liðka málbeinið, svo tungan kæmi frá sér hljóði.
Pedro Þamora hélt áfram að virða okkur fyrir sér. Hann var að íhuga
málið með augunum, með þessum líka litlu augum sem voru í honum,
eldrauð sem í síandvaka manni. Hann var að kasta á okkur tölu. Honum
var kunnugt hvað margir voru eftir, en lést ekki vera ennþá viss. Pedro
taldi okkur þess vegna hvað eftir annað.
Einhverja vantaði, ellefu eða tólf, að honum Tíksa frátöldum og
honum Eldibrandi og mönnunum sem höfðu slegist í för með þeim.
Hent gat, eins og rétt reyndist, að hann Eldibrandur héngi á höndunum
uppi í sáputré eða lægi ofan á byssunni sinni og biði eftir að sambands-
sinnarnir færu.
Synir hans Tíksa, Jose-strákarnir, urðu fyrstir til að lyfta höfði og liðka
skrokkinn. Því næst spígsporuðu þeir og biðu eftir að hann Pedro Þamora
segði eitthvað. Og Pedro sagði:
Ef við fáum á okkur annað álíka él, þá erum við búnir að vera.
Að svo sögðu kyngdi hann, eins og hann svelgdi í sig ögn af dirfsku og
öskraði að Jose-strákunum: „Hann pabba ykkar vantar, piltar, veit ég vel,
en bíðið brot úr stund. Svo sækjum við hann!“
Kúla þaut rakleitt yfir gilið og styggði hóp smáfugla í hlíðunum á
móti. Fuglarnir renndu sér niður gilið og flögruðu til okkar. En fuglarnir
skelfdust jafn skjótt og þeir urðu okkar varir og flugu í sveig í glampandi
sól og settust á tré í hlíðinni á móti og fylltu þau tísti.
Jose-strákarnir hurfu aftur á sinn stað og sátu hljóðir á hækjum sínum.
Þannig hímdu þeir til kvölds. Sól lækkaði á lofti. Og þá sneri hann
Eldibrandur aftur í fylgd eins af Fjórmenningunum. Þeir kváðust koma að
neðan frá Sléttakletti, en vissu ekki hvort sambandssinnarnir væru farnir.
Hitt var öruggt, allt virtist vera kyrrt. Stöku sinnum heyrðust sléttuúlf-
arnir ýlfra.
TMM VII
457