Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 101
Sléttan logar
og hölluðum okkur fram á makka hestanna. Samt var blóðbaðið skelfí-
legt. Oðar en varði sökk ég í fljótið á dauðum hesti, og straumurinn bar
okkur langa leið að grunnri lygnu sem var hálffull af sandi.
Þetta var síðasta skæran sem við áttum i gegn herflokkum Petronílo
Flores. Eftir þetta börðumst við ekki. Eða nú var öllu heldur gert örlítið
hlé á bardaganum, og okkar beið einungis flótti. Þess vegna ákváðum við
að þeir fáu sem eftir lifðu skyldu halda rakleitt til hæðanna og fela sig
fyrir ofsóknum. Við vorum orðnir það strjáll hópur í lokin að engum
stóð ógn af okkur. Enginn tók lengur á rás og æpti: „Þarna fer liðið hans
Pedro Þamora!“
Aftur ríkti friður á Stórusléttu.
*
En sá friður ríkti skamma hríð.
í átta mánuði földum við okkur í fylgsni lijá gljúfrinu Toþíl; þar
rennur Armeríufljótið lengi í þrengslum uns það steypist til strandar.
Ætlunin var sú að láta árið líða áður en við snerum aftur til manna-
byggða, þegar enginn myndi lengur eftir okkur. Við hófum hænsnarækt
og stundum klifum við fjöll og veiddum hreindýr. Við fórum fimm
saman, eða næstum því fjórir, vegna þess að drep hafði hlaupið í læri eins
af Jose-strákunum, eftir að hann fékk byssukúlu undir bossann þegar
fretað var á okkur á flótta.
Þarna í fylgsninu vorum við farnir að hafa á tilfmningunni að við
þjónuðum engum tilgangi lengur. Við hefðum lagt í hann og leitað sætta
ef við hefðum ekki vitað að gálginn beið okkar.
Þá birtist einhver Armaþío Alkala; en hann var frétta- og bréfberi hans
Pedro Þamora.
Þetta henti árla morguns meðan við vorum að spaðsalta belju, og
heyrðist þá blásið í horn. Hljómurinn kom langt að, einhvers staðar úr
áttinni að Sléttu. Eftir stundarkorn heyrðist hornið gjalla á ný, og var sem
baulaði tuddi: fyrst mjótt, síðan rámt, og svo mjótt í lokin. Bergmálið
lengdi baulið og bar það hingað, uns árniðurinn kæfði það.
Sól reis á loft þegar Alkala þessi sást á gægjum inni í einiberjarunna.
Um öxl reiddi hann tvö skotfærabelti með 44 millimetra hylkjum, en
fyrir aftan sig á hestinum sæg af rifflum, líkt og töskur.
459