Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Blaðsíða 83

Maður rósarinnar
í flokknum bar mest á föður Espínoza, þrautreyndum trúboða frá
suðurhéruðunum. Hann var maður á að giska fjörutíu og fimm ára gamall,
hár vexti, hraustlegur, ákveðinn í framgöngu, fínlegur útlits og gæska
skein úr svip hans.
Munkarnir voru af þeirri manngerð sem gengur í augu vissra kvenna og
fellur einnig hverjum karlmanni í geð.
Andlitin voru höfðingleg og höfuðin vaxin svörtu hári, sem stundum
brá á blárri slikju líkt og fjaðraham svartþrastar. Húðin var fölbrún, en
andlitin alskeggjuð með virðulegt, munklegt yfirskegg. Nefið á þeim var
í breiðara lagi, munnurinn rjóður, augun dökk og ljómuðu. Unnt var að
greina lipran, vöðvastæltan líkama undir kuflinum.
Líf föður Espínoza var í hvívetna jafn athyglisvert og ævi athafna-
manns, landvinningamanns, formanns bófaflokks eða líf skæruliða.
Framkoma hans virtist vera gædd einhverjum eðlisþætti i fari allra slikra
manna. Síst hefði munkinum sæmt illa herklæði landvinningamanns-
ins, herðaslá og fimur hestur bófaforingjans eða léttur klæðnaður og
vopn skæruliðans, en faðir Espínoza var eitthvað gerólíkt, þótt hann hefði
auðveldlega getað verið einhver áður nefndra manna. Lífshættir hans
voru einfaldir, hann var skilningsríkur, skarpskyggn og gæddur brenn-
andi, þróttmikilli trú, persónutöfrum og trúarhrifningu, en gersneyddur
livers kyns lausung.
Espínoza hafði ferðast um Araúcanahéraðið þvert og endilangt um
fimmtán ára skeið. Indíánar sem höfðu notið trúfræðslu hjá honum
tignuðu hann. Væri lögð fyrir hann spurning, þá brosti hann og veitti
greið svör. Og helst leit út fyrir að hann ræddi ævinlega við einfaldar sálir,
sem voru sama eðlis og sál hans sjálfs.
Þannig var faðir Espínoza trúboðsmunkur, heilsteyptur maður og
kolskeggjaður.
*
Samstæður fjöldi prímsignaðs fólks fyllti forgarð klaustursins daginn
eftir að trúboðsvikan hafði verið auglýst, en einmitt þar átti að halda
hana.
Chílotefuglar, landbúnaðarverkamenn, iðnverkamenn, indíánar, flæk-
ingar og timburfleytingarmenn flykktust hæglátir inn í forgarðinn í leit
TMM VI
441