Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 81

Kvöldmáltidin
Nú var ég sem óður maður. Mig langaði að spyrja. Að hverju átti ég að
spyrja? Mig langaði að tala. Um hvað átti ég að tala? Hvað hafði í
rauninni gerst við hliðina á mér? Hver var tilgangur kvennanna með
heimboðinu?
Glugginn lokaðist og andlit kvennanna hurfu. Rödd dótturinnar
hljómaði og hún sagði:
Æ! Þá fyrst, en ekki fyrr, fékk hann að „sjá“ Parísarborg! Borgina sem
öll þrá hans hafði verið bundin við! Gerið yður í hugarlund, hann var
leiddur undir Sigurbogann, blindur, og þurfti að ímynda sér allt sem var
kringum hann . . . En auðvitað munuð þér segja honum frá París; ekki
satt? Þér segið honum frá borginni sem hann fékk ekki að sjá. Það yrði
honum svo til góðs!
(„Æ, þér megið ekki bregðast. ..“ „Það yrði honum svo til góðs.“)
Að svo komnu máli teygðu þær mig inn i stofu, tóku hvor undir sína
hönd, eins og ég væri farlama. Klifurjurtirnar höfðu hringast um fætur
mér. Lauf hafði fallið á hárið.
Þetta er hann, sögðu konurnar og sýndu mér síðan ljósmynd. Hann var
hermaður. A höfði mannsins var hjálmur; hann bar hvíta herðakápu og
silfurlit einkennismerki á ermunum og vasalokunum, eitthvað áþekkt
þremur lúðrum. Hann var fagureygur undir vel dregnum augabrúnum
og einkennilega skipandi. Mér var litið á konurnar. Þær brostu báðar eins
og af létti yfir að þær hefðu gegnt hlutverki sínu. Ég virti þá myndina
fyrir mér á ný; ég sá sjálfan mig í speglinum og bar saman hvað við vorum
nauðalíkir: ég var eins og skrípamynd af ljósmyndinni. A henni var
einhver tileinkun og hún var undirrituð, með sömu hendi og óundirrit-
aða bréfið sem ég hafði fengið þá um morguninn.
Myndin hafði fallið úr höndum mér og konurnar horfðu á mig, með
hlægilega meðaumkun í augunum. Eitthvað hljómaði i eyrum mér eins
og stór kristallsljóshjálmur hefði brotnað á gólfinu.
Eg tók á rás gegnum ókunnugar götur. Geislar ljóskastaranna dönsuðu
fyrir augum mér. Urin á turnunum gáfu mér gætur, líkt og þau væru
frosin í ljósinu . . . O, drottinn minn! Loksins þegar ég komst andstuttur
af hlaupum að hinum velþekktu dyrum heima, þá slógu kirkjuklukkurnar
níu högg sem nístu nóttina.
439