Morgunblaðið - 28.10.2000, Blaðsíða 53
MORGUNBLAÐIÐ
_____________________________LAUGARDAGUR 28. OKTÓBER 2000 53
MINNINGAR
ára skeið, síðan í Ziirich 1955-1956
og svo aftur í Kaupmannahöfn um
eins árs skeið. í Kaupmannahöfn
kynntist Orn danskin eiginkonu
sinni, Kirsten, sem fædd er Morten-
sen, en þau gengu í hjónaband árið
1955.
Að sérnámi loknu snéri Örn heim,
stofnsetti eigin tannlækningastofu
og hóf einnig fljótlega kennslu við
Tannlæknadeild Háskóla íslands og
kenndi samtals í 34 ár.
Örn hafði kennt við Tannlækna-
deild H. í. í nokkur ár þegar ég hóf
þar nám. Hann var þá tæplega fer-
tugur, afar vinsæll og þekktur tann-
læknir í bænum og einn helsti klin-
iski kennarinn við Tannlæknadeild.
Stúdentum varð líka fljótlega ljóst,
að Örn var enginn meðalmaður í
þeim klinisku greinum, sem tengd-
ust sérgrein hans. Hann var frábær
„tekniker“, allt lék í höndum hans,
auk þess sem hann vann hratt og ör-
ugglega. Þar að auki hafði hann afar
fágaða framkomu við sjúklinga og
þeim mun nærgætnari var hann sem
sjúklingurinn var veikari á einhvern
hátt. Þetta fundu stúdentar vita-
skuld vel, og að þessu samanlögðu
var Örn sannarlega með vinsælli og
betri kennurum deildarinnar um
langt árabil.
I tómstundum sínum var Örn
mjög liðtækur íþróttamaður. Hann
var ágætur skíðamaður, laginn
fluguveiðimaður og var svo byrjaður
að leika golf fyrir nokkrum árum, og
ekki sakar að geta þess, að rétt um
miðjan aldur fékk hann sér flug-
dreka og hóf að stökkva fram af
klettum Mosfellshéraðs. En þá sagði
frú Kirsten reyndar stopp.
Örn var mikill fjölskyldumaður og
það var gaman að heimsækja þau
Kirsten 23. desember á afmælisdegi
Arnar á fallegt og hlýlegt heimili
þeirra, þegar búið var að skreyta
húsakynni á dansk-íslenskan máta.
Eg kveð Örn Bjartmars með
þakklæti og söknuði. Við Kristín
sendum Kirsten og dætrunum Hjör-
dísi, Helgu og Hönnu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Siguijón H. Ólafsson.
Örn Bjartmars lauk cand. odont,-
prófi frá Háskóla íslands 1953 og fór
sama ár til Kaupmannahafnar til að
stunda frekara nám við tannlækna-
háskólann þar í þeirri sérgrein sem
nú er kölluð munngervalækningar.
Hann dvaldi síðan við framhaldsnám
í Zúrich 1955-56 og var loks aftur í
Kaupmannahöfn 1956-57. Með
þessu námi varð Örn einna fyrstur
íslenskra tannlækna til að afla sér
framhaldsmenntunar. Það var svo
ekki fyrr en með reglugerð frá 1987
að munngervalækningar voru viður-
kenndar sem sérgrein innan tann-
lækninga hérlendis.
Örn Bjartmars opnaði tannlækna-
stofu 1958 og samtímis vann hann að
því að koma upp húsnæði fyrir tann-
læknadeild HI við Landspítalann.
Hann var stundakennari í gervi-
tannagerð, fyrst við læknadeild með-
an tannlæknanám var hluti af lækna-
deild og síðan við tannlæknadeild og
var settur prófessor frá 1968. Hann
var skipaður prófessor árið 1971 til
ársins 1993 er hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Ein af skyldum
prófessora við HI er að gegna emb-
ætti deildarforseta. Til þess embætt-
is var Örn kosinn fjórum sinnum og
sat samtals átta ár sem forseti tann-
læknadeildar og jafnframt sem full-
trúi hennar í háskólaráði.
Sem tannlæknir í sinni sérgrein
var Örn í sérflokki. Hann markaði
snemma þá stefnu um kröfur til
gæða í klínískri vinnu sem hefur ver-
ið höfð að leiðarljósi við tannlækna-
deild æ síðan. Mikill tími og orka
fóru í að byggja yfir tannlæknadeild
og var Örn skipaður formaður hönn-
unarnefndar deildarinnar á húsi því
sem fengið hefur heitið Læknagarð-
ur við Vatnsmýrarveg. Verkefnið
hófst árið 1973 og því lauk árið 1985
og spannaði því drjúgan hluta af
starfsferli Arnar við deildina. I nýju
húsnæði gáfust tækifæri til að
brydda upp á nýjungum og var hafin
kennsla fyrir tannsmiði í tengslum
við tannlæknadeild árið 1988 og
einnig kennsla fyrir tanntækna árið
1992. Var Örn einn meginfrumkvöð-
ull að báðum þessum námsbrautum.
Á norrænum vettvangi var Örn
einn af stofnendum „Scandinavian
Society for Prosthetic Dentistry“
(Norræns félags um munngerva-
lækningar), sat í stjórn frá 1972 og
stóð m.a. fyrir ráðstefnu félagsins í
Reykjavík 1982. Því er það sérlega
ánægjulegt að hann skyldi lifa það að
taka þátt í móttöku vegna 2. ráð-
stefnu þessa félags í Reykavík sem
haldin var sl. sumar.
Af persónulegum kynnum mínum
af Erni vil ég sérstaklega minnast
þess og þakka það traust sem hann
sýndi mér þegar hann réð mig,
óþekktan útlending, til starfa sem
lektor i hlutastarf í sýklafræði við
tannlæknadeild HÍ árið 1981.
Það hefur aldrei verið auðvelt fyr-
ir brautryðjanda við Háskóla Is-
lands að koma óskaverkefnum sínum
í framkvæmd. Tannlæknadeild HÍ
er nú komin í eigið húsnæði sem er
vel búið öllum tækjum og búnaði.
Aðstaða til að kenna tannlæknanem-
um og þeim starfstéttum sem starfa
með tannlæknum er því orðin mjög
góð og í kennslunni hefur ævinlega
verið lögð höfuðáhersla á að gæði
klínískrar vinnu fullnægðu ýtrustu
kröfum. Árangurinn af starfi tann-
læknadeildar HÍ kemur best fram í
stórbættri tann- og munnheilsu
landsmanna á síðustu árum.
Erni Bjartmars Péturssyni skal
hér að leiðarlokum þakkað fyrir
frumkvöðulsstarf hans á sviði ís-
lenskrar tannlæknamenntunar. Eft-
irlifandi konu hans, Kirsten, og
dætrum þeirra, Hönnu, Helgu og
Hjördísi, er vottuð samúð.
Peter Hoibrook, prófessor,
deildarforseti tannlækna-
deildar Háskóla Islands.
Með Erni Bjartmars Péturssyni
er genginn stórmerkur tannlæknir.
Á haustdögum 1958 steig hann þau
spor, sem áttu eftir að gagnast hon-
um og þúsundum sjúklinga hans vel,
þegar hann gekkst í ábyrgð fyrir og
hóf samstarf við ungan Bandaríkja-
mann, sem stéttarfélag tannsmiða
hafði synjað um atvinnuleyfi á þeim
grundvelli að nóg væri af tannsmið-
um í landinu.
Þessi ákvörðun og sú starfsemi
sem af henni leiddi, skilaði Erni
framfyrir flest starfssystkini hans á
sviði tannsmíða um langt skeið og ef
til vill allt þar til yfir lauk. Með að-
stoð hins nýja samstarfsmanns var
hafist handa við uppbyggingu öflugs
tannsmíðaverkstæðis, sem var betra
en önnur slík á þessum tíma. Næstu
tvö árin voru ráðnir tveir ungir menn
til náms og starfa og nutu þeir þeirr-
ar þekkingar sem fyrir hendi var.
Starfsemin blómgaðist í stækkuðu
húsnæði í Aðalstræti 6, eða allt til ár-
sins 1979, þegar þar var ekki lengur
vært, en þá var flutt í Sólheima 35,
og starfinu haldið áfram þar til í
ágúst síðastliðinn.
Starfsþrek Arnar var aðdáunar-
vert. Áratugum saman vann hann
langan vinnudag sex daga vikunnar,
standandi við vinnu sína eins og
venjan var lengstum. Og það var
ekki fyrr enn á áttunda áratugnum
sem hann fór að bera það við að
vinna sitjandi. Hann var léttbyggður
og líkamlega hraustur, sem líklega
hjálpaði honum í þessum efnum.
Starfsmannaveltan, eins og það
heitir nú, var lítil hjá Erni.
Á umræddu tímabili unnu hjá hon-
um þrír tannsmiðir í samtals 129 ár.
Aðstoðarstúlkurnar urðu fleiri, en
t.d. þrjár þeirra með lengstan starfs-
aldur unnu hjá honum í samtals 51
ár. Hver ástæðan er og var fyrir
þessari ofurtryggð, kann að vera
deiluefni.
Örn var mjög fær tannlæknir, með
eindæmum afkastamikill og skipu-
lagður. Allt til ársins 1992 sá hann
þremur tannsmiðum fyrir nægum
verkefnum og hafðist þó ekki undan
lengstum. Eftir 1992 breyttist rekst-
ur tannsmíðaverkstæðisins þannig
að tekin voru inn verkefni frá fleiri
tannlæknum.
Hér eru leiðaskil. Við sem lengst
höfum unnið náið með Erni þökkum
samstarfið langa og farsæla og trú-
um að hans hafi ánægjan líka verið.
Aðstandendum öllum sendum við
okkar dýpstu samúð og ósk um
heilladrjúga framtíð.
Sigurður Einarsson.
+ Margrét Jó-
hannesdóttir
fæddist á Sauðár-
króki 23. maí 1916.
Hún Iést á dvalar-
heimili aldraðra
áSauðárkróki
mánudaginn 16.
október síðastlið-
inn. Hún var dóttir
Jóhannesar Hall-
grímssonar, f. 17.
september 1886, og
Ingibjargar Hall-
grímsdóttur, f. 17.
desember 1893.
Ung að aldri flyst
hún með foreldrum sfnum að
Tungunesi í A-Hún. eftir við-
komu í Brimnesi og á Botnastöð-
um. Margrét eignaðist einn bróð-
ur, Hallgrím, sem lést 16 ára
gamall. Margrét gift-
ist 14. febrúar 1937
Árna Gunnarssyni
frá Þverárdal. For-
eldrar hans voru
Gunnar Árnason, f.
24. október 1883, og
Isgerður Pálsdóttir,
f. 1. desember 1885.
Árni og Margrét
tóku við búi foreldra
hennar og bjuggu á
Botnastöðum fram til
ársins 1944 er þau
fara í Þverárdal. Þar
búa þau fram til
haustsins 1978 er
þau flytjast búferlum til Sauðár-
króks. Árni andaðist 16. júnf
1991. Þau eignuðust þrjár dætur,
þær eru: 1) Ingibjörg, f. 5.mai
1937, gift Grétari Jónssyni, f. 9.
júní 1928, þau búa á Hóli í Sæ-
mundarhh'ð, börn þeirra a) Árni,
f. 23. janúar 1962, b) Petrea, f.
16. maí 1963, c) Margrét, f. 20.
ágúst 1965, gift Páli Sighvats- t
syni, synir þeirra Grétar Ingi og
Sighvatur Rúnar, d) Jóhanna
Ingibjörg, f. 17. september 1968,
e) Jón, f. 8. nóvember 1977. 2) ís-
gerður, f. 25. aprfl 1939, gift
Bjarna Sigurðssyni, f. 2. júní
1937, skilin, búsett á Blönduósi,
börn þeirra eru a) Jóhannes Ingi,
f. 5. júlí 1961, b) Árni, f. 13. júní
1963, c) Halldóra, f. 6. nóvember
1969, gift Ragnari Björnssyni,
þeirra börn eru Andri Björn,
Bjarni Gunnar og óskírð dóttir.
3) Elsa Hallbjörg, f. 13. ágúst
1948, gift Birni Jónssyni, f. 8.
mars 1947, börn þeirra eru a)
Guðbjörg Margrét, f. 11. júlí
1973, sambýlismaður Ágúst And-
ri Eiriksson, sonur þeirra er Al-
freð Sindri, b) Jón, f. 3. júlí 1979.
Útför Margrétar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
MARGRET
JÓHANNESDÓTTIR
Okkur systkinin langar til að
minnast elskulegrar ömmu okkar frá
Þverárdal í fáeinum orðum. Þá rifj-
ast upp hlýjar bernskuminningar
þegar við systkinin heimsóttum
ömmurnar og afana, en amma og afi
bjuggu í sambýli við foreldra ömmu.
Slík var tilhlökkun að ævintýri líktist
þegar foreldrar okkar tilkynntu okk-
ur að fara skyldi í Þverárdal og
dveljast þar daglangt.
Það einkenndi ávallt Þverárdals-
heimilið mikil gestrisni, kærleiki og
þakklæti fyrir hvert það smávægi-
legt viðvik sem gert var. Allir voru
umvafðir hlýju og kærleika.
Á margan hátt hefur verið erfitt
að búa í Þverárdal, þó undu þau sín-
um hag þar vel því alls bjuggu þau
þar í 37 ár. Fyrir kom að afi varð að
flytja mjólkina á hestum sökum snjó-
þyngsla og hálku á vegi. Rafmagn
kom aldrei þangað og fannst okkur
systkinunum því afar mikið til koma
þegar rökkva tók að fylgjast með
ömmu er hún fór að kveikja á olíu-
lömpunum.
Oft var það að amma hafði farið
nýlega eða fengið sent eitthvað af
Ósnum, eins og hún kallaði Blöndu-
ós, leyndust því ýmsar kræsingar í
gömlum koffortunum. Og fengum
við stelpurnar að bera fram kræsing-
arnar eftir ganginum, sem marraði
svo eftirminnilega í, inn í stofuna.
Það var allt svo spennandi fyrir
mann sem barn í Þverárdal, amma
fór með okkur út í lítinn læk sem var
rétt fyrir ofan bæinn þar sem mjólk-
in var kæld, þar fleytti hún rjómann
ofan af til að setja á terturnar. Marg-
ar voru ferðirnar sem þú fórst með
okkur út í skóginn þinn og að skoða
íslensku hænsnin þín. Alltaf vorum
við leyst út með gjöfum þegar við
fórum heim, þá voru okkur réttir litl-
ir pokar með súkkulaði og ópal og ef
fyrir kom að slíkt var ekki til þá var
stungið að manni peningum til að
kaupa fyrir i Varmahlíð á leiðinni
heim.
Þrátt fyrir stóran verkahring gáfu
amma og afi sér alltaf tíma fyrir okk-
ur og ekki minnkaði það eftir að þau
og langamma fluttu á Krókinn
haustið 1978. Við systkinin urðum
þeirra gæfu aðnjótandi að fá að vera
hjá þeim meðan við sóttum skóla og
vinnu, og sýndu þau öllu því sem við
vorum að gera mikinn áhuga. Oft
voru skemmtilegar umræður yfir
kaffibolla sem amma hitaði upp á
gamla mátann, sá tími gaf okkur
mikið. Spjallið snerist oft um gamla
tíð og gaf það okkur innsýn í liðna tíð
þar sem hlutirnir voru ekki jafn
sjálfsagðir eins og þeir eru í dag.
Missir þinn var mikill, elsku
amma, þegai- afi dó árið 1991 því þið
voruð svo samrýnd og góð, báruð svo
mikla virðingu hvort fyrir öðru.
Seinustu missirin leitaði hugur þinn
löngum vestur í Þverái’dal, þar sem
þú minntist allra góðu áranna og rifj-
uðum við þau oft upp er þú varst
komin á Dvalarheimilið.
Elsku amma okkar, nú er leiðir
skilja viljum við þakka þér fyrir góða
samfylgd, allan þann kærleika og
ástúð sem þú umvafðir okkur alla tíð.
Biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu þína og vera með öllu fólkinu
þínu.
Amma, nú er margs að minnast
margt sem geyma lengi má.
Það var gæfa þér að kynnast
þéraðmegadveþahjá.
Ótal margt þú okkur sagðir
oftum löngu horfnatíð.
Öllu góðu lið þú lagðir
léttir ávallt sérhvert stríð.
Margir vildu við þig ræða,
vera hjá þér hveija stund.
Þér var létt og ijúft að fræða
láta gleðjast dapra lund.
Huggun oft þinn hugur sótti
heim á þinnar æskuslóð.
Þar sem flest þér fagurt þótti
fremst í þínum huga stóð.
Þar í fógrum fjallasalnum
flestþínstóðuæviverk.
Því var eftir Þverárdalnum
þráin, allatímasterk.
Sastu oft á sælustundum
sagðir dalnum kæra frá.
Anægju, þá öll við fundum
og þitt bros var skærast þá
Nú ergöngu lífsins lokið
leiðir skilja skamma hríð.
Þú ert laus við þrauta okið
þín nú bíður sæluttð.
(S.F.T.)
Árni, Petrea, Margrét,
Jóhanna og Jón.
Nú þegar við kveðjum ömmu
streyma minningarnar fram og við
fyllumst þakklæti fyrir allt sem hún
gaf okkur. Við erum þakklát fyrir
allar sögumar í fjósinu í Þverárdal,
alla Maríasana sem hún og afi
nenntu að spila við okkur, alla
göngutúrana upp á Nafir og niður í
fjöru og síðast en ekki síst samver-
una þegar við bjuggum í kjallaranum
hjá henni.
Við minnumst líka allra skemmti-
legu umræðnanna í eldhúsinu á
Freyjugötunni yfir kaffibolla, klein-
um og hjónabandssælu. Þar bar
margt á góma, allt frá sögum af
gömlu dögunum í Þverárdal til hisp-
urslausra skoðana á stjórnmála-
mönnum samtímans. Við eldhús-
borðið var oft hlegið, fussað og
skeggrætt langt fram á kvöld.
Við minnumst húmorsins hennar
ömmu. Amma var snillingur í að sjá
heiminn í húmorísku ljósi og gat
hlegið dátt að sjálfri sér og öðrum
þegar tilefni gafst til.
I hennar huga var heldur ekkert;
til sem hét kynslóðabil og voru allir
velkomnir í kaffi og spjall, líka ung-
lingarnir sem áttu leið um kjalla-
rann.
Amma var stórkostleg kona. Hún
var gædd mörgum mannkostum sem
ekki duldust neinum sem hana
þekktu. Amma var mikill dugnaðar-
forkur, hún var þolinmóð og lét sér
annt um fólkið sitt og aðra sem í
kring um hana voru.
Elsku amma, takk fyrir að hafa
verið okkur svona yndisleg.
Fagna þú, sál raín. Lít þú víðlend veldi
vona og drauma, er þrýtur rökkurstíginn.
Sjá hina helgu glóð af arineldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fagna þú, sál mín, dauðans kyrra kveldi,
kemuruppfegrisól.erþessierhnigin. *
(J. J. Smári.)
Guðbjörg, Andri, Alfreð
og Jón.
+
Elskulegur eiginmaður minn,
ÁSGEIR J. ÁGÚSTSSON,
Neðstaleiti 7,
Reykjavík,
andaðist fimmtudaginn 19. október sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda þakka ég innilega
auðsýnda samúð.
Ásdís Andrésdóttir.
t
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og bróðir,
SIGURÐUR EMIL STEINGRÍMSSON,
Hátúni 25,
Keflavík,
sem lést á Landspítaianum Fossvogi fimmtudaginn 19. október, verður
jarðsunginn frá Grindavíkurkirkju mánudaginn 30. október kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Benedikt Kaster Sigurðsson, Fanney Kristjánsdóttir,
Alma Dögg Benediktsdóttir
og systkini hins látna.