Morgunblaðið - 28.10.2000, Blaðsíða 59
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 28. OKTÓBER 2000 5^
kölluð svona fljótt þangað.
Elsku Ella mín, ég verð víst að
kveðja þig í bili og veit ég að við
munum hittast seinna og ég vona að
þér líði vel núna. Eg vil ljúka þessari
kveðju með þessu ljóði því mér
fínnst það svo fallegt.
Þó ég sé látinn,
harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta;
Eg er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir
mig og kvelur, þótt látinn mig haldið...
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, sál mín lyftist upp í mót til þóssins:
verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar í lífmu.
(Höf. óþ.)
Þín vinkona að eilífu,
Ásta.
Elsku Ella.
Ég trúi ekki að þú sért farin frá
mér og að ég fái aldrei að hitta þig
aftur. Engin orð geta lýst því hvað
það er sárt að þurfa að kveðja þig
núna.
Við vorum bestu vinkonur og
sögðum hvor annari allt, en núna á
ég ekkert nema bara minningar um
þig. Þær eru margar og allar eru
þær á flakki í höfðinu á mér.
Þetta er svo ósanngjarnt. Þú
varst svo ung og góð stelpa og áttir
svo marga að sem þóttu vænt um
þig. En núna ertu bara horfin. Ég
reyni að hugsa um þig og brosa en
það er svo rosalega erfítt. Þú varst
svo stór hluti af mér. Alltaf þegar ég
gerði eitthvað skemmtilegt án þín
hugsaði ég með mér; „Ég verð að
sýna Ellu þetta“, eða „Ég vildi að
Ella væri hérna“.
Allt varð svo miklu skemmtilegra
þegar þú varst með.
Ég á eftir að sakna þín alveg rosa-
lega mikið og þú munt alltaf eiga
stað í mínu hjarta.
Ég þakka Guði fyi'ir að hafa feng-
ið að vera með þér í heilan dag núna
fyrir viku síðan. Við fórum út að
borða, í bíó og rúntuðum um alla
Reykjavík á meðan við spjölluðum
saman.
Ég vona að þér líði vel það sem þú
er núna, þú átt það svo innilega skil-
ið.
Elsku Guðbjörg, Halldór, Helgi,
Anna, Teddi, Didda, Kristbjörn og
börn og Gunnar og Ægir. Megi Guð
veita ykkur stuðning í þessari miklu
sorg.
Eg mun aldrei gleyma þér, Ella
mín.
Þín besta vinkona,
Rósa Soffía Haraldsdóttir.
Hún Ella vinkona mín er dáin. Ég
ætlaði ekki að trúa þessum fréttum
þegar mamma hringdi í mig og sagði
mér þær.
Þetta var eins og slæm martröð
sem ætlaði aldrei að enda. Það var
nefnilega ekki fyrir löngu að hún
hringdi í mig og bað mig og unnusta
minn um að koma með sér í Kringl-
una að eyða smá pening svona á
laugardegi. Við náðum í hana heima
hjá mömmu hennar. Hún kom
skoppandi alsæl út í bíl og alveg
skælbrosandi. Ella var alltaf svo
ánægð þegar ég hitti hana og það
var frekar sjaldan sem hún var í
leiðinlegu skapi, þegar ég var ná-
lægt henni allavega Ég er búin að
þekkja hana Ellu frá því að hún
fæddist, fná segja við ættum heima í
sömu blokk á Sólvallagötunni í
Keflavík. Það voru nú ekki mjög fá
skipti sem krakkarnir í blokkinni
söfnuðust saman í ganginn og voru
að skemmta sér í smá leik, meðal
annars að renna sér á handriðinu
þai- til einn meiddist og þá var okkur
bannað að leika okkur í bili á gang-
inum. Eitt af því sem ég man mjög
vel eftir var að þegar ég og Ella vor-
um að leika okkur ásamt systur
hennar, Önnu þá kom það eitthvað
til tals hvort pabbi hennar væri
pabbi hennar eða minn. Við vorum
að rífast um aðð í einhvern tíma, sát-
um á sitthvorri löppinni á Helga og
héldum áfram að rífast. Helgi brosti
bara að þessu öllu saman, ég er viss
um að þetta hafí verið frekar skond-
ið að horfa upp á okkur. Það var nú
ekki sjaldan sem þessi mál komu
upp og má segja að það er mjög
gaman að hugsa til fortíðar og sjá
hversu skrítnir krakkar við vorum.
Þegar ég flutti svo í Njarðvík þá
vorum við ákveðin að halda sam-
bandinu áfram. Mamma eða pabbi
skutluðu mér á Sólvallagötuna svo
ég gæti nú leikið mér við Ellu. Þeg-
ar við lentum svo í vandræðum um
hvað við ættum að fara að gera þá
endaði með því að við löbbuðum út í
Samkaup og vorum að leika okkur
þar í einhverja tíma. Ég lét Ellu
klifra ofan í körfuna og svo átti ég að
vera mamman og hún frekar
óþekktar angi sem setti allt í körf-
una sem hún náði í, ég var alltaf að
ganga frá og skamma hana, svo lág-
um við í hláturskasti á eftir. En því
miður þá sást til okkar og við vorum
vinsamlegust beðin um að skila körf-
unni og ekki vera að hanga í Sam-
kaup ef við vorum ekki að versla
neitt, svo við fórum með skottið á
milli lappanna út.
Þegar ég flutti svo í bæinn ’93
slitnaði svolítið sambandið hjá okk-
ur. En við vorum samt alltaf í ein-
hverju bandi. Hún kom svo til mín í
kringum áramótin’95-’96. Mig vant-
aði að hafa hjá mér góða vinkonu því
pabbi minn var að greinast með
krabbamein og mamma var eins
mikið og hún gat upp á spítala, bað
ég því mömmu að fá hana í heim-
sókn í nokkra daga og var það ekk-
ert mál.
Það er alltaf gott að hafa góða að
þegar maður þarf sem mest á þeim
að halda.
Ég missti svo allt samband við
hana þegar hún fór upp í sveit. Allt í
einu þegar ég hringdi heim til henn-
ar þá var mér sagt að hún væri flutt
upp í sveit og yrði þar í einhvern
tíma.
Hún byrjaði svo að hafa aftur
samband við mig í fyrra og var má
segja ágætis samband komið á hjá
okkur. I nóvember eða desember
kom hún í heimsókn til mín úr
Keflavík. Það var að skella á svo lítið
leiðinlegt veður en hún lét það ekki
segja sér neitt. Pabbi hennar var nú
ekkert rosalega sáttur við það að
hún væri að fara í bæinn í þessu
veðri og lét hana því hafa samband
við sig þegar hún væri komin í
Hafnafjörð. Það var reyndar verra
veður í Keflavík heldur en í bænum.
Við fórum svo í Kringluna og vorum
þar í einhvem tíma.
Þegar við fórum svo út í bíl þá var
orðið frekar verra veður en okkur
var svo sem alveg sama. Fórum við
heim til mín og vorum þar. Ella
ákvað svo að hringja í pabba sinn og
láta hann vita að hún ætlaði bara að
vera í bænum hjá mér yfir nótt því
það var komin mikil snjókoma og ör-
uggara að vera heima hjá mér í hit-
anum.
Allt í einu ákváðum við að fara að
skoða upptökur sem voru teknar
upp á myndband, og til að geta séð
það þá þurfti ég að fá lánaða aðra
spólu hjá systur minni. Við létum
slag standa að ná í hana heima hjá
systur minni sem átti heima rétt hjá
okkur. Þegar við komum út var litli
sæti blái Pólóinn hennar Ellu alveg
á bólakafi í snjó á aðeins tveimur
tímum eða svo. Við fengum smá
hláturskast út á það og bað Ella mig
um að taka mynd af þessu, burstuð-
um við snjóinn hlæjandi af bílnum
og settumst upp í kaggann og bi-un-
uðum af stað.
Það voru komnir frekar miklir
skaflar hér og þar en Ella lét það
ekki á sig fá og gaf bara í. Að lokum
komumst við á áfangastað en ekki
gekk alveg eins vel að komast heim.
Byrjaði hún að festa sig þegar átti
að snúa bílnum við en okkur tókst að
lokum að losa okkur. Brunuðum við
svo upp brekku og komum aðeins
við í sjoppu til að hafa eitthvað gott-
erí við myndbandinu. Svo var haldið
áfram. Það var nú ekki frekar falleg
sjón sem var frammundan. Það voru
nokkrir bílar fastir þar sem við átt-
um að fara og ég sagði við hana að
það borgaði sig ekki að fara þangað
en Ella svaraði „Pólóinn minn kemst
allt“ . Setti í fyrsta og gaf í, allt gekk
vel í byrjun en svo þurfti hún að
hægja á sér svo Pólóinn mikli fest-
ist. Ekki var Ella ángæð með það og
reyndi allt sem hún gat til að ná
bílnum aftur en ekkert gekk. Það
tók okkur klukkutíma að losa bílinn,
fimm manns til að ýta bílnum en það
hafðist að lokum. Og aftur kom Élla
með setninguna sína. „Pólóinn minn
kemst allt, ég sagði þér það“ og
brosti sínu miklu brosi.
Ég verð nú að segja það að allar
mínar minningar um Ellu eru mjög
jákvæðar.
Auðvitað rifumst við eins og
hundur og köttur þegar við vomm
yngri en gera ekki öll börn það? Svei
mér þá, ég held það.
Það er og verður erfitt að sætta
sig við þetta, en það er svo margt
sem maður verður að sætta sig við í
lífinu. Eins og sagt er: Lífið er ekki
dans á rósum. Það hef ég alltaf sagt.
VALGERÐUR
SIGRÍÐUR
* *
OLAFSDOTTIR
+ Valgerður Sig-
ríður Ólafsdðttir
fæddist að Eystri-
Sólheimum í Mýrdal
21. desember 1908.
Hún lést á hjúkrun-
ar- og dvalarheimil-
inu að Kumbaravogi
hinn 9. oktöber síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Sól-
heimakapellu í Mýr-
dal 21. október.
Elsku amma.
Síðan ég man eftir
mér hef ég alltaf eytt
sumranum mínum á Eystri-Sól-
heimum. Alltaf þegar ég kom var
tekið á móti mér með brosi og opn-
um örmum. Oftar en ekki varst þú
að baka pönnukökur og ég man enn-
þá eftir því þegar þú fórst að leyfa
mér að hjálpa þér að baka. Ég átti
ekki bara að borða þær heldur líka
að búa þær til. Ég man líka eftir því
þegar ég var orðin eldri, þá vildi ég
fá þig til þess að spila. Þú varst allt-
af til í að spila við mig, og þú kennd-
ir mér spil sem ég hef ekki séð neinn
annan spila. Þú kenndir mér bæði
hund og gosa. Við spiluðum þegar
það var rigning og ekki hundi út sig-
andi og við spiluðum líka þegar það
var sól og gott veður og allir hinir
einhvers staðar úti. Þú sagðir mér
oft frá æsku þinni og
hvernig það var á Sól-
heimum þegar þú varst
barn. Til dæmis þegar
þú og Skarpi stálust til
þess að fara saman að
ná í hestana eða síga í
Sveinshömram, eða
hvernig þú og ísbjörg
fenguð mömmu þína til
að segja að það væri
svo vont veður að hún
kæmist ekki heim,
þannig að hún fékk að
gista hjá ykkur.
Þú varst alltaf létt í
skapi og gerðir grín að
öllu. Þegai' þú vai-ðst langamma þá
gerðir þú mikið gi'ín að því. Þér
fannst það ekki vera rétt, þú vildir
heldur vera stuttamma út af því að
þú varst svo lítil. Núna síðustu ár
þegar þú varst á Stokkseyri og ég
kom í heimsókn, varstu alltaf svo
ánægð að sjá mig og spurðir mig
alltaf hvernig gengi og hvað ég væri
að gera. Þú hafðir alltaf svo mikinn
áhuga á öllu sem ég var að gera. Það
var svo gaman að geta sagt þér frá
þvi. En á þessari stundu get ég ekki
lýst þeirri sorg sem er í hjarta mér,
en þessar minningar og fleiri um þig
eiga eftir að vera í hjarta mínu alla
tíð.
Þetta tekur allt sinn tíma og best er
að láta það taka þann tíma sem þarf
til að sætta sig við það sem maður
fær ekki breytt, en ekki gera neitt
sem maður á svo eftir að sjá eftir í
framtíðinni.
Jesús sagði: „Ég er upprisan og
lífið. Sá sem trúir á mig, mun lifa,
þótt hann deyi“. (Jóhannes 11.25.)
Ég vona svo innilega, Ella mín, að
þú hafir það sem allra best þarna
uppi. Ég er viss um að þú færð hlýj-
ar móttökur, og pabbi verður þér til
staðar hvar og hvenær sem þú þarft
á honum að halda. Þú veist hvemig
hann var og honum þótti alltaf vænt
um þig.
Þín æskuvinkona,
Særós Pálsdóttir.
Elsku Elín Þóra. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Þegar ég sá þig fýrst sá ég hvað
þú varst yndisleg og góð og þennan
stutta tíma sem við þekktumst átti
ég góðar stundir með þér og þú
studdir mig alltaf þegar mér leið illa
og þú hjálpaðir mér og allri fjöl-
skyldu minni mikið. Þú varst frábær
manneskja og yndisleg mágkona.
Og hvað þú gast veitt öllum í kring-
um þig mikinn stuðning, sérstaklega
honum bróður mínum, honum Gunn-
ari, en hann mun alltaf elska þig
eins og allir aðrir. Takk fyrir allt.
Kallið er komið, ;
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig, elsku Elín mín,
uns við sjáumst á ný. Minning þín er
ljós í lífi mínu og eitt vil ég að þú vit-
ir, ég elskaði þig eins og systur
mína. Síðan vil ég votta Gunnari
Ægi, foreldrum Elínar, systkinum
og vinumalla mína samúð.
Svava Gunnarsdóttir.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur hlý-
hug, vináttu og samúð við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
KRISTINS PÁLSSONAR
útgerðarmanns
frá Þíngholti,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks sem annaðist hann á Heilbrigðisstofnun-
inni í Vestmannaeyjum, til félaga í AKÓGES og Kvenfélags Landakirkju
fyrir veitta aðstoð.
Guð blessi ykkur öll.
Þóra Magnúsdóttir,
Magnús Kristinsson, Lóa Skarphéðinsdóttir,
Jóna Dóra Kristinsdóttir, Björgvin Þorsteinsson,
Bergur Páll Kristinsson, Hulda Karen Róbertsdóttir,
Birkír Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við and-
lát og útför ástkærrar dóttur minnar, systur
okkar, mágkonu og móðursystur,
RÖGNU KRISTÍNAR ÞÓRÐARDÓTTUR
kennara,
Blöndubakka 5,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans fyrir einstaka umönnun og hlýju í veikindum hennar.
Kristín Guðmundsdóttir,
Ásgerður Þórðardóttir, Gunnar Karlsson,
Guðlaug Þórðardóttir,
Þórður Víkingur, Guðlaug, Guðmundur Birgir,
Kristín Þórunn, Þórður Hjalti
og Gunnar Karl.
Birting afmælis- og
mmningargrema
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar gi'einar um sama einstakling takmai'kast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undii' gi-einunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ai’ um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali era
nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.