Skírnir - 01.01.1906, Blaðsíða 20

20
Skilnaður.
Skírnir.
orðið alveg- víst og áreiðanlegt, að hann lenti aldrei á
sveitina.
í Stóradal þar í sveitinni var systir Egils, gift efna-
kona. Hjá henni var Signý gamla, móðir þeirra. Hún
hafðist þar ekki við fyrir þá sök, að hún viidi helzt vera
hjá dóttur sinni. Þær mæðgur áttu ekki vel skap saman.
Og Agli hafði Signý gamla unnað mest allra barna sinna.
Þau voru nú öll dáin, nema þessi tvö systkin. Signý var
í Stóradal fyrir þá sök eina, að Egill gat ekki staðið
straum af henni og fyrir ýmsra hluta sakir ekki látið
fara jafn-vel um hana, eins og þau systkin vildu bæði.
En eini fögnuðurinn í lífi Signýjar gömlu var nú orðinn
sá að hitta son sinn. Hann kom einstöku sinnum að
Stóradal á sunnudögum. Og svo fór hún einn sunnudag
á ári um hásumarið i orlof sitt út að Sólheimakoti, þegar
kaupstaðarferðir voru nýafstaðnar. Hún færði þá börnum
Egils stóra ströngla af rauðu kandíssykri. Þeir molar
voru þegnir með meiri ánægju og betra geði en hin
dýrustu djásn með stórmennum. Og Sigríður bakaði
handa henni pönnukökur og eldaði handa henni þykkan
búsgrjónagraut með rúsínum og gaf henni mestmegnis
rjóma út á. Til þeirrar orlofsferðar hlakkaði Signý alt
árið. Hún var harðánægð, þó að Egill hefði öðru að
sinna mikið af tímanum, meðan hún stóð við, og Sigríður
yrði að vera frammi í bæ við eldamenskuna, og börnin
nentu ekki að sitja hjá henni inni í dimmri og moldar-
borinni kotbaðstofunni og vildu heldur leika sér úti á túni.
Henni var kappnóg að sitja á rúminu hans Egils og
halla sér við og við út af á koddann, sem hann svaf á.
Fregnir um bændur, sem ætluðu til Ameríku, höfðu
verið að smátínast að Stóradal nokkurar vikur. Signý
hafði lítið um það hugsað. En það lítið, sem það var,
fanst henni það voðalegt. Hitt kom henni ekki í hug né
hjarta, að fyrir gæti komið, að nokkur maður, sem henni
þótti vænt, færi að taka upp á öðrum eins ósköpum. Svo
þetta kom henni ekki verulega við.