Skírnir - 01.01.1906, Blaðsíða 65

.Skírnir.
Úr trúarsögu. Forn-íslendinga.
65
vakir fyrir honum þegar hann biður þess að hann sé
stangaður til bana, liklega í þeirri von, að hann verði þá
fremur »hjálparmaðr«, sé honum goldið líku líkt. Eftir
að Hákon hafði fengið Gruðrúnar, var hann við hana
harður, »ok kvað sér skyldu eigi þat verða, at hennar
menn stæði yfir höfuðsvörðum hans«26). Og bar þó á það
skerið fyrir honum, eins og áður er sagt. Liklega kýs
Hákon Sigurð Grikk helzt fyrir banamann sinn í þeirri
von, að hann muni fá þess grimm gjöld annars heims, er
hann launaði svo gott með illu.
Hugmynd Hákonar Þórðarsonar, að bæta fyrir sér og
öðrum með því að láta höggva af sér hönd og töt, kemur
enn þá betur fram á öðrum blóðvelli, nokkrum árum seinna.
Sveinn hét maður, Jónsson, og var nefndur sveitar-
"bót; heflr hann þó líklega ekki fengið það frægðarnafn
fyr en dauður, og einmitt af lífláti sínu. Sveinn var einn
af köppum Guðmundar biskups Arasonar, og er til þess
tekið hve vel hann hafi gengið fram í Víðinesbardaga,
þar sem Kolbeinn Tumason féll.
Vorið eftir fall Kolbeins veittu höfðingjar biskupi
heimsókn á staðinn; varð þar fremur lítið um varnir og
gengu »í kirkju til friðar þeir menn er sér þótti óvænt til
griða«. Sveinn Jónsson var einn í þeirra tölu.
Snorri Sturluson býður nú biskupi til sín og »ferr
biskup brott með hónum þann dag. En er biskup var í
brott, gengu þeir Arnórr í kirkju með vápnum ok eggja
hina út er inni vóru, ok þeir þóttusk mestar sakir við
eiga, ella kvóðusk þeir mundu sækja þá eðr svelta í
kirkjunni«. Þá tók Sveinn Jónsson til orða: »’göra mun
ek kost á út at gangab Þeir spurðu hverr sá væri. ’Ef
þér limit mik at höndum ok fótum áðr þér hálshöggit
mik‘. En þessu var hónum játað. Gekk hann þá út ok
allir þeir; þvíat þeir vildu ekki at kirkjan saurgaðisk
af þeim eða þeirra blóði. Allir géngu slyppir út. Var
Sveinn þá limaðr ok saung meðan Ave Maria. Síðan rétti
hann hálsinn undir höggit; ok var all-mjök lofuð hans
hreysti«27).
5