Skírnir - 01.01.1906, Blaðsíða 47

Skírnir.
Ferðaþættir frá Bretlandi.
4T
og ríkustu þjóðhöfðingjum. Fyrir 400 árum síðan átu
kongar og keisarar með fingrunum og sátu á sessurn á
hörðum trébekkjum, urðu á vetrum að klæða sig í margar
peysur og skinnfeldi til þess að krókna ekki úr kulda í
sínum eigin herbergjum, og það eru varla 200 ár síðan að
menn toru að geta hitað upp herbergi í steinhúsum
þolanlega, og ætluðu þó oft að drepast úr kulda og reyk.
í portbyggingunni miklu eru mörg herbergi, leynigangar
og krókótt steinrið, þar er einnig safn af munum, er
minna á Karl I og hans tíð, þar er geymd nátthúfa sú,
er hann hafði á höfði nóttina áður en hann var liáls-
höggvinn, lokkur af hári hans, fornar myndir og brét',
herklæði, hjálmar og brynjur, burtstengur og margt fleira.
Virkisturn eldgamall (the Keepj er inni í kastalanum
með forn-normannisku sniði, og þar nærri er merkilegt
brunnhús, sem flestum þykir gaman að sjá. I köstulum
var það afar þýðingarmikið að nóg væri af góðu neyzlu-
vatni innan veggja, svo menn þyrftu eigi að gefast upp
af þorsta og vatnsleysi. Brunnurinn í Carisbrooke er
mesta furðuverk; hann var klappaður í bergið árið 1150r
á dögum Þorláks helga, og er jafngóður enn. Brunnurinn
er 161 fet á dýpt og 15 fet og 6 þuml. að þvermáli, 16-
fet eru múrhleðsla, hitt er alt harður klettur og 120 fet
niður að vatni. Þegar brunnurinn er sýndur, er fötu með
litlu rafmagnsljósi sökkt niður í dýpið, og má grilla vatnið
niður í hyldýpinu, glitrandi í rafmagnsgeislanum. Fötu-
reipinu er vaflð um ás, sem gengur inn í stórt hjól, sem
smíðað var 1588; asni gengur innan í hjólinu og dregur
upp fötuna með þunga sínum, en bandið snýst upp á ásinn.
Tveir asnar skiftast á til að draga upp brunnfötuna, var
annar þeirra 16 ára, en hinn 27 ára og höfðu báðir fengist
við þann starfa siðan þeir voru tveggja ára gamlir. Sá
asni, sem nú var að verki, gekk sjálíviljugur inn í hjólið
og bretti eyrun með mikilli alvörugefni og spekingssvip,
hann var auðsjáanlega sannfærður um hve ábyrgðar-
mikið starf honum var á hendur íalið, og svo var hann
hreykinn og þó ánægður og hýr á svipinn, þegar fatan