Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 64

«4
Úr trúarsögu Forn-Islendinga.
Skírnir.
En af Þórðarsonum er það að segja, að »Hildibrandr
komsk at kirkju, ok gat fengit kirkjustoðina; ok slitu þeir
hann af stoðinni; ok síðan vá Sölvi hann.« Þorgrímur
hafði griðum heitið þeim bræðrum. »Þá bað Hákon at
höggva skyldi af hónum hönd ok fót, ok fara útan við
þat ok bæta fyrir sér ok öðrum, ok ganga suðr. Þor-
grimr kvezk eigi vilja pína hann svá. Hákon bað, at
þeir skyldi stanga hann til bana, en höggva hann eigi.
Þorgrímur vildi þat eigi. Þá varð eingi maðr til at vega
at Hákoni, því at Sölvi vildi eigi vega hann, því at hann
hafði veitt Hákoni trygðir fyrir víg Þóroddz. Þá svarar
Sigurðr Grikkr24): 'Ek mun ór því vandræði ráða at
vega at Hákonh. Hákon svarar: ’Þat munda ek ok
helzt kjósa; því at frá þér em ek ómaklegastr þeirra
manna er hér eru. Ek tók við þér félausum er þú komt
út, ok veitta ek þér vist; en ek stóð þik þrysvar í hvílu
hjá konu minni Guðrúnu'. Hákon gaf upp vápn sín öll
Sölva Þóroddzsyni. Síðan vá Sigurðr hann«25).
I þessari frásögn er margt eftirtektarvert, en ekki
sízt orð Snorra; hann vill ekki sjá bróður sinn líflátinn,
því að þá hygst hann munu deyja í heiftarhug, og fara
til Helvítis.
I þættinum af Gísl Illugasyni er þetta hugarfar greini-
legar skýrt. Gjafvaldur sá, er Gísl hafði sært til bana,
vill finna konung áður en hann deyr; biður hann að gefa
Gísli grið; kveðst hafa talað við kennimenn og tekið þjón-
ustu af þeim, »ok segja þeir mér svá, at ek muna verða
hjálpar-maðr, ef nú fyrirgef ek þat, er við mik er mis-
gert Nú vænti ek þess, herra, at eigi munir þú byrgja
svá fyrir mér himnaríki, at sjá sé dauðamaðr«.
Hákonar þáttur Þórðarsonar hefir að ýmsu leyti á sér
innsigli sannleikans. Guðrún hét kona hans, nokkurs
konar Hallgerður langbrók sinnar aldar, og mannskæð í
meira lagi. Hún hafði gift verið tvívegis áður en Hákon
fekk hennar, og hafði hann fyrir lævísa áeggjun Guð-
rúnar drepið miðmann hennar, er Hrafn hét. Hafði Hákon
banað Hrafni með spjóti, og ef til vill er það þetta, sem