Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 3

Skírnir.
A fjörunni.
195
þegar hann kom fram yfir tvítugs aldur, fór að bera á
sjúkleikum hans. Hann hafði þá leitað burtu til þess að
leita sér hægari vinnu, og fengist við margt, en ekki felt
sig við neitt að staðaldri. Á þennan hátt hafði hann
» vanist á flakk og fiæking; fiækst lengi um allar sveitir og
lifað á gestrisni manna, án þess að vinna fyrir sér neitt
að ráði, þar til nágrannasveitirnar fóru að kvarta undan
honum og hann var að lokum sendur heim á sveit sína
og honum bannað alt flakk.
Þegar hér var komið sögunni, var þó heilsa Sig-
mundar gamla all-viðunanleg, og fyrri kvillar hans sýnd-
ust hafa dáið frá honum; en svo bættist einn nýr við, og
hann slæmur, því Sigmundur var að missa sjónina. Ann-
að augað var því nær alveg blint, en hitt var talsvert
farið að deprast.
Sjónleysið sáu allir. Aftur voru þeir menn til, sem
ætluðu, að talsvert minni brögð hefðu stundum verið að
sjúkleikum Sigmundar en hann gerði orð á, þótt vitan-
lega hefði oft verið á annan veg, og að betri heilsa hans
nú væri mest að þakka minni ímyndunarveiki og færri
smáskamtameðulum. Þessi skoðun var líka ofan á í sveit-
arstjórninni, því það þótti óþarfi að gefa neitt sem hét
með honum, þar sem margir buðust til að taka hann fyr-
ir matvinnung.
Þó var öllum ant um að Sigmundi gamla liði vel, og að
honum væri ekki ofþjakað með vinnu, og þess vegna voru
allir ánægðir með að vita hann lijá feðgunum á Mið-
strönd.
Og þar var Sigmundur búinn að vera nú um nokkur
ár, og undi allvel hag sínum.
Sigmundur var þægðarskinn og kom sér yfirleitt vel
* á heimilinu; dálítið nöldrunarsamur, en þó aldrei geð-
vondur, og gerði þetta sem hann gat gert, oftast nær um-
yrðalítið og trúlega. Og það var ekki svo næsta lítið,
sem hann gat gert. Hann gat íléttað reipi og riðið sil-
unganet og hrognkelsanet á veturna, snúist í kringum
kvenfólkið á öllum árstimum, sótt fyrir það vatn og mó