Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 10

202 Á fjörunni. Skirnir.
lieima í hreiðrinu, og það mátti ekki minna vera en að
hún hefði næturfrið. —
Sigmundur varð svo hrifinn af þessari næturkyrð og
næturyndisleik, að hann gat ekki með nokkru móti fengið
af sér að fara að arga og siga. Honum fanst það vera
hrein og bein vanhelgun á öðru eins og þessu, og ótæk
truflun á þessum mikla friði.
Hann horfði á þetta alt saman hvað eftir annað og
ætlaði aldrei að þreytast; einkum kom honum koflnn sinn
eitthvað kátlega fyrir einmitt nú,
En það voru einhver umbrot í honurn sjálfum, sem
ekkert af þessu gat friðað. Hann píndist af einhverri
óljósri þrá, sem hann gat ekki hrist af sér. Hún köm
eins og með hríðum, kom aftur og aftur, og var áleitnari
með hverri árás.
Loks fann Sigmundur gamli hvað það vai’, sem að
honum gekk. Hann þurfti að y r k j a. Andinn var að
koma yfir hann.
Hann gekk fyrst um stund fram og at'tur á mölinni,
skrikaði á hnöllungunum og hnaut við hvert spor. Slíkt
göngulag átti ekki sem bezt við hugarástand hans; hann
truflaðist alt of mikið við það að hnjóta svona oft og
þegar svona skrykkjótt gekk með ganginn, gekk líkt með
hugsanirnar. Hann réð það því af, að fara inn í kofann,
eg setjast í mjúkan þangbing, sein var þar í einu horninu.
Hann vissi raunar, að ekki var ætlast til, að vöku-
maðurinn væri inni í kofanum, nema við og við þegar
veður væru verst. En út af þessum fyrirmælum hafði
hann oft vikið, án þess orðið hefði að meini — og nú
fanst honum það sjálfsagt, að minsta kosti ofurlitla stund.
Þegar hann var búinn að koma sér fyrir í þang-
bingnum, búinn að troða þanginu aftur fyrir sig, svo ekki
væri alt of hart við bakið, og rétta út undan sér fæturna,
svo þeir lægju á mjúku, og búinn að aka sér og æja um
stund og fann til vellíðunar eftir ástæðum — tók andi
hans til starfa.