Skírnir - 01.08.1906, Síða 70

Skírnir.
Sturla Sighvatsson.
Vígsterkur var nafnið sem hann hlaut í draumi ömmu
sinnar Guðnýjar, og Sturla er ekki miklu friðlegra, enda
fór þar raun eftir nafni. Var hann snemma mikill fyrir
sér, eins og hann sýndi þegar hann fór í Miklagarð, til
Þorvarðs að fala sverðið góða.
Hugrekki hans má marka af því, hve djarflega hann
sækir að Aroni Hjörleifssyni, kappanum, í Grimseyjarfjöru;
var honum þó maðurinn vel kunnur, þar sem þeir höfðu
verið leikbræður.
En Hákon konungur sagði löngu síðar, er hann stóð
yfir grefti Arons, að þar hefði »látizt eitt hið bezta sverð
af« þegnum sínum, og var þá langt til jafnað.
Söguritarinn Sturla Þórðarson segir ekkert af ytri
ásýnd frænda sinna annara. En er hann hugsar til
Sturlu Sighvatssonar á þingi eitt sinn, hrjóta honum þessi
orð: »hygg ek, at fáir munu sét hafa röskligra mann«.
Er það djúpt tekið í árinni, því að margt var þá röskra
manna á Islandi.
Af öðru, sem sagt er, má marka, að Sturla Sighvats-
son hafi verið allra manna fríðastur.
Solveig kona Sturlu var dóttir Sæmundar Jónssonar í
Odda, en afi hennar var Jón Loftsson, hinn ókrýndi kon-
ungur Islands. — Er eins og einhver kvöldroðafegurð
yfir nafni Jóns Loftssonar, því að með æfi hans var
lokið friðaröld íslands.
Sturla virðist hafa unnað konu sinni Solveigu mjög,
og ekki er þess getið, að hann hafi átt börn með öðrum