Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 13

Skirnir.
Á fjörunni.
205
neittt smáræði. Það voru fluggammar, sem ekki varð
mikið fyrir að hremma meðalmann og gleypa hann með
húð og hári, bryðja vopn og herklæði og mylja beinin.
En tófurnar urðu að úlfum, sem þutu í þéttum hópum um
holtið og fóru ófriðlega. Þar var fremstur bitvargur einn
mikill, á stærð við tígrisdýr, en miklu ferlegri, með
mannsandlit og stálklær, en tennur, sem engu tali tóku.
Slík ferlíki óðu að Sigmundi á verðinum, og af þeim
átti hann að bera; en nærri mátti geta, hvílíkur atgangur
þar mundi verða.
Hvað skyldi Eiríkur á Instu-Strönd segja um þ e 11 a ?
Aldrei hafði ímyndunarafl hans fengið slíkt flug. Hann
var ekki Sigmundur gamli; ekkert var fráleitara. N ú
var hann Sigmundur ungi. Slik andans fjörtök voru ekki
gamalla manna eðli.
Hann hafði valið sér hagkveðlingahátt; það var erfið-
asti bragarhátturinn, sem hann þekti. En það gerði hon-
um ekkert til. Honum skilaði drjúgum áfram, yflr allar
torfærur. Hendingarnar féllu og smullu saman, næstum
af sjálfu sér. Kenningarnar settust að honum eins og
mýbit; hann hafði varla við að velja þær beztu úr; en í
þeim voru listagripin fólgin. Orðgnóttin spratt upp í hon-
um sjálfum og það af slíkum ríkdómi, að hann hefði
aldrei trúað öðru eins. Og ef þau orð, sem hann kunni
og notuð voru daglega, voru hvimleið viðfangs og feng-
ust ekki til að falla í hleðsluna með góðu, var það gam-
alt bragð ljóðasmiða að tegla þau til, brjóta af þeim
hornin, hnoða þeim saman eða teygja ofurlítið úr þeim,
þangað til þau færu vel. Það var skáldaleyfl, sem engan
hneykslaði.
Þannig bættist við braginn með hverju augnabliki.
Ef hann að eins hitti nú vel á Eirik á Instu-Strönd!
Bezt væri að hitta á hann ofurlítið »sætan«, því þá var
hann í beztu skapi. Og ef hann sækti vel að honum og
ef Eiríki líkaði vel bragurinn, þá var hann ekki í efa um,
hvað hann mundi gera. Hann mundi kalla á sig inn í
stofu og lúka upp grænu kistunni stóru. Þá var auðvitað