Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 42

234
Henrik Ibsen.
Skírnir.
Höfundurinn hefur lýst sambandi sínu við Noreg ágæt-
lega í smákvæði einu, »Æðurin«. Hann er þar sjálfur
fuglinn, sem er rændur því bezta sem hann á hvað eftir
annað af ræktarlausum höndum fiskimannsins og sjálfur
hinn sami fugl, sem íiýr til »sólskinslandsins« þegar hon-
um er ofboðið. En sínu eigin insta eðli og stefnu í skáld-
skap hefur hann lýst ágætlegast í þessu erindi:
Ef skuggann og fylgsnin ei finn eg,
þá flýr mig öll hjálp og náð;
ef afrek í veröldu vinn eg,
þá verða þau myrkra dáð.
Ymislegt í fari hins mikla rithöfundar getur mönnum
virzt óskiljanlegt og illa unt að samríma við göfugan
anda, svo sem smámunaleg hégómagirnd, einkum hin al-
kunna eftirsókn hans eftir heiðursmerkjum. En sé leitað
vel í verkum hans, finst það, að hin norska eigingirni og
sjálfgæzka, er hann átelur í »Pétri Gaut«, er honum sjálf-
um innrætt. Þessi kenning er komin fram af insta eðli
Ibsens sjálfs:
Ef inn verður farið, er út ekki þrengra,
ef að verður komist, er frá ekki lengra.
Sé hann borinn saman við Björnstjerne Björnson að
þessu leyti, verður mönnum enn ljósara, að annar er
h j a r t a n s, en hinn a n d a n s maður.
Reykjavik, í ágúst 1906.
Einar Henediktsson.