Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 9

Skirnir.
Á fjörunni.
201
fjöruna bærðust ofursmáar öldur, því aldrei sefur Ægir
svo fast, að ekki sjáist lífsmark með honum við fjöru-
steinana víðast hvar á Islandi. Þessar kraftlitlu öldur
voru að erja á þarabrúk, sem lá eftir endilangri fjör-
unni og myndaði stall eða þrep fram að flæðarmál-
inu. Sjórinn náði því ekki nema meðan hásjávað var;
um fjöruna var breið fjara framan við brúkið. Nú skullu
öldurnar óbrotnar upp í sjálft brúkið, og spýttu mórauðu
þaramauki hátt i loft upp. Alt þetta minti Sigmund á,
hve vel honuin hefði tekist að vakna, og hve lítið væri
fallið út.
Himininn var ekki heiður, en þunn skýjaslæða yfir
öllu hafinu og sást að eins vottur fyrir sólunni bak við
blikuna. Fjöllin hinum megin við flóann voru blá
og skýr, enn þá með stórum fönnum í öllum giljum, en
tindar og hamrar bládimmir, og mildur næturblær yfir
öllu.
Það var allbreitt sund fram í eyjuna, þegar svona
mikið flóð var á grandanum, og litlar líkur til að tófan
réði á svo langt sund. Eyjan var tilsýndar úr landi sem
vaxin all-þéttum skógi; það voru hræðustaurarnir, með
viðarvöndum efst, sem notaðir eru til að hræða flugvarg-
frá varplöndum og veita varpfuglinum skjól. Alstaðar
fyrir ofan flæðarmál var hún vaxin káli og safamiklu
töðugrasi, sem líktist þvi, að gul-græn ábreiða lægi yfir
henni allri. I þessari »ábreiðu« kúrði fuglinn. Æðar-
kollurnar sáust ekki úr landi, en blikarnir litu út sem
hvítir dílar um alla eyjuna.
Myndin af eyjunni stóð allskýr á höfði í sundinu.
Þar var kyrð og friður úti í eyjunni, eins og »eyjar-
skeggjar« hefðu tekið á sig óvenjulangar náðir. Einstöku
kría sást á flögri yfir »hræðuskóginum«, líklega til að
svipast um eftir morgunbita fyrir utan flæðarmálið. En
hún hafði vit á að þegja. Nokkrir blikar syntu hljóðir
og heimspekilegir í grænleitum eyjarskugganum; en þeir
máttu ekki heldur hafa hátt; »mamma« lá á eggjunum