Skírnir - 01.08.1906, Page 18

210
Á fjörunni.
Skirnir,
En nú var hún farin að þreytast og gat enga spretti
tekið.
Það var hvít, freyðandi hrönn framan undir súðinni
á prammanum og hann fiutti kerlingar eftir lygnum sjón-
um. Hann gekk vel, meðan Þorvaldur gamli seig einn á
árarnar; en þó jóksr honum skrið, þegar Grímur fór að
stinga á hjá honum.
Það dró því furðu-fljótt saman; en þó reru þeir ekki
fram á lágfótu, fyr en rétt uppi við fjöruna Það fór
dauðans skelflng um mórauða skinnið, þegar hún sá Grím
reiða upp árina; en nú gat hún ekki hert sig til undan-
komu, því kraftamir voru nær þrotnir. Ararhlummurinn
skail á skottinu á henni, sem dróst í hálfu kafl á sund-
inu, svo hún sár-kendi til; síðan skall árin á stein í botn-
inum og gekk i sundur með háu braki.
Aður en Grími veittist tóm til að reiða upp hina ár-
ina, skreið lágfóta upp í fjöruna; og þótt hún væri þrek-
uð af sundinu, var það ekki meðfæri þeirra feðganna að
hafa við henni, þegar hún hafði fast land undir löppunum.
Þar skildi með þeim. Lágfóta komst undan, en svo
skelkuð, að hana hlaut að reka minni til fyrst um sinn.
Og eflaust heflr hún varað sig aftur á táli næturkyrð-
arinnar.
Þegar feðgarnir voru búnir að missa tófunnar, fóru
þeir að svipast um eftir Sigmundi, og létu gremju sína
bitna á honum.
»Snáfaðu nú heim, bannsettur Hrappurinn þinn! Þér
skal aldrei framar verða trúað fyrir þessu verki!«
Sigmundur lét sér þetta að kenningu verða og labb-
aði heim á leið.
Hann var ekki burðugur fyrsta sprettinn af veginum,
þar sem hann dróst áfram á priki sínu hálf-kjökrandi, og
hugsaði um ekkert annað en aumingjaskap sinn. Nú fanst
honum hann vera alstaðar veikur, og öllum kvikindum
vesalli.
En eftir því sem á veginn leið, hægðist honum um
hugann. Hann vissi, að þótt feðgarnir hefðu verið gramir