Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 76

268
’Sturla Sighvatsson.
•Skirnir.
Það er auðséð á þessari frásögn, sem mun vera eftir
sjónarvott, að Sturla hefir vaknað illa, eins og-mönnum hættir
við, jafnvel þeim, sem vel eru svæflr, ef blóð þeirra sneyðist
mjög að súrefni, hvort sem það kemur til af því, að þeir liggja
illa, svo að þeim verður óhægt um andardrátt, eða af hinu, að
loftið sem þeir anda að sér er mjög spilt, eins og hlaut
að vera þarna í skálnnum. En sakir þess, að andardrátt-
arstjórniu lætur miklu seinna til sín taka í svefni, getur
dregist að menn vakni, þangað til þeir eru orðnir mjög
loftvana; manninn fer að dreyma illa — það er nokkurs
konar útskýring hinnar óljósu vitundar á ónotunum, sem
finnast gegn um svefninn — draumarnir fara versnandí
eftir því sem súrefnið í blóðinu minkar, og loks, rétt um
leið og andardráttarstjórnin tekur svo fast í taumana, að
maðurinn vaknar við, verður draumurinn sem allra, geig-
vænlegastur, oft á þá leið, að manninum sé bráður bani
búinn af slysi eða tilræði.
Og þetta er nú einmitt það, sem Sturlu hefir dreymt.
Honum líður illa þegar hann vaknar, og orðin »ekki
er mark at draumum« sýna einmitt, að draumurinn hefir
fengið á hann, og auðvitað hefir hann þýtt hann á þá
leið, að hann mundi falla í bardaganum.
Rétt á eftir kemur maður í skálann og kallar: »Nú
ríðr flokkrinn Sunnlendinga ok er herr manna. ’ Hljópu
menn þá til vápna«.
En Sturla gengur til kirkju.
Fer hann þangað til að biðja guð Israels og páfanna
að gefa sér sigur?
Nei. Það er draumurinn illi, sem rekur hann til
kirkjunnar; hann syngur rómverskar bænir til þess að
fá fremur umflúið Helvíti ef hann falli í bardaganum.
Otti við Helvíti var aðalatriðið í trú Sturlungaaldar-
innar1), og á þeim ótta ól kirkjan sem framast mátti
verða, því að á honum bygðist að mestu leyti vald hennar.
*) Sbr. ritg. „Úr trúarsögu í'orn-íslendinga“ í 1. h. Skírnis 1906.