Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 78

270
Sturla Sighvatsson.
Skírnir.
»Þeir Kolbeinn riðu mjök at gerðinu* —- þar sem
Sturla var fyrir með lið sitt — »áður þeir stigu af hest-
um«. Menn Sturlu vilja nú hlaupa á þá meðan þeir eru
að fara af baki, og verða þannig fyrri til að vekja orust-
una. En Sturla bannar það, og tekur heldur þann kost
að bíða átekta og var þó gerðið alveg ónýtt vígi.
Drunginn og ónotin, sem í honum voru eftir ólofts-
drauminn voru ekki horfin enn.
En ef til vill hefðu úrslitin orðið á hinn veginn, ef
Sturla hefði hafið áhiaupið, þó að óvinir hans væru
liðfleiri.
Frásagan um bardagann er fremur ógreinileg, enda
hefir ekki verið auðvelt, þar sem svo margir börðust, að
átta sig á því sem fram fór.
Mikil aðsókn var að Sturlu og varðist hann drengi-
lega. Beztu menn hans voru víst hvergi nálægir honum,
aðrir en Lauga-Snorri, og »hlífði Snorri honum en eigi
sjálfum sér«. Fékk hann því brátt mörg sár og stór og
féll þar.
Slíkrar hetju-trúmensku til dauðans er oftar getið í
Sturlungu, og skína þau fögur dæmi bjart úr sorta svik-
semi og níðingsskapar.
Sturla var þrotinn af mæði og blóðrás og sennilega
sár til ólífis, þegar hann hann sagði við Hjalta biskups-
son »Grið frændi«. Gaf hann seint upp vörnina, þó að
hann hafi sjálfsagt óttast það miklu meir en dauðann, að
falla án þess að hafa náð prestsfundi.
Hjalti var fús á að gefa Sturlu grið og gengur burt
að sækja prest.
En þá kom Gissur þar að, sem Sturla lá á jörðunni,
mállaus og meir en hálfdauður, og var Gissur nú miklu
djarfari við hann, en þá er þeir hittust við Apavatn áður.
Gissur kastaði af honum hlifunum og stálhúfunni og
mælti »hér skal ek at vinna«. Tók hann síðan breiðöxL
af manni og hjó í höfuð Sturlu og fylgdi vel eftir.