Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 71

Skirnir.
Sturla Sighvatsson.
263
konum eftir að hann giftist, en slíkt yar mjög títt um
nðra höfðingja á Sturlungaöld.
Solveig Sæmundardóttir hafði yerið augasteinn föður
síns og skipaði hann svo til, að hún skyldi ganga jafnt
til arfs við syni hans. En Snorri Sturluson, sem þeir
bræður Sæmundarsynir fengu til að standa fyrir fjárskift-
unum, »stillti svá til, at Solveig hafði svá nær allan kos-
eyri af arfi þeim er hún rétti hendr til«.
Hafði Snorra, sem var ekki siður fegurðarnæmur en
fégjarn, þótt »allskeintilegt at tala við« Solveigu, og ef-
laust heíir hann hugsað þar til kvonfangs, er hún var.
Hefði verið gaman að sjá þeirra ferð, Snorra og Sol-
veigar, er þau riðu frá Keldum; hún sennilega ein hin
fríðasta kona á þessu kvennprúða landi, og hann óefað
mesti snillingur einhver, sem verið hefir á Norðurlöndum.
A þeirri ferð mættu þau frænku Solveigar, Hallveigu
Ormsdóttur, »er þá var féríkust kvenna á íslandi« og
sennilega féspör að því skapi; var bæði búnaður hennar
og föruneyti fátæklegt, og þótti Snorra »hennar ferð heldur
hæðileg ok brosti at«.
Þó tók Snorri síðar Hallveigu til bús með sér, fjárins
vegna, er öðru vísi fór en hann ugði, og Sturla Sighvats-
son hafði fengið Solveigar.
Væri hér mikið söguefni fyrir mann, sem með kynni
að fara.
En þetta, sem nú var drepið á, mun í byrjun hafa
verið aðalrótin undir fjandskap Snorra og Sturlu, sem til
svo mikils ills leiddi fyrir báða þá, og raunar fyrir alla
þjóðina.
Það er til marks um hversu vel Sturla, svo frekur
sem hann var og fégjarn, kunni að meta snild og fróð-
leik, að þegar lilé var á fjandskapnum milli þeirra frænda,
lagði hann mikið kapp á að láta rita upp bækur þær, er
Snorri setti saman.
Sturlu Sighvatssyni hefir verið brugðið um grimd og
sviksemi, og raunar ekki alveg að ástæðulausu.