Skírnir - 01.08.1906, Page 43

Skírnir.
Barn i myrkri.
Eg get ekki sofnað. Og samt er altjhljótt,
það sést ekki í himininn rofa,
og það er svo kolsvört og niðdimm nótt,
að nú væri gaman að sofa.
Svo mikil er þögn þessa miðnæturstund,
að eg man ekki dauðakyrð slíka.
Hver vesalings mannssál er vafin í_ blund
og vindurinn sofnaður líka.
Og þögnin iæðist svo iéttfætt hjá rúminu
og iýtur mér niður að eyra,
er málug í logninu’ og lágnættis-húminu
og lætur mig alt of margt heyra.
Þei, þei! Hún er farin. Eg heyri eitthvert hljóð,
svo hvelt og svo sárt og svo napurt.
Eg heyrði’ aldrei slíkan eymdaróð,
þótt oft sé nú líflð dapurt.
Eg heyri fyrst rjúkandi hræðslugarg
— og hendist í svipan á fætur —
þá sog og þá vein og þá aftur arg.
Hver ósköpin barnið grætur!