Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 24

120
Marjas.
Mér þótti lofið gott.
— Hefir Grímur eitthvað hjálpað þér?
Eg sagði honum samvizkusamlega, hverjum visuorð-
um Grímur hefði skotið inn í.
— Og hver er Ulfur óþveginn? sagði Jónas blíðlega.
— Það átti nú eiginlega að vera þú. En eg gæti
breytt sögunni og gert Úlf góðan. Eða þá ekki látið hann
eiga við neinn sérstakan.
— Einmitt það. Svo Úlfur óþveginn átti að vera
eg? Hver á að vera skessan?
— Skessan er Manga, sagði eg hróðugur.
— Einmitt það. Svo skessan er Manga? sagði Jónas.
Hann hafði lokið við að leysa heyið, og var farinn
að láta í meisana. Mér fanst málrómur hans eitthvað
ískyggilegur. Og mér fanst hann fara eitthvað svo hrana-
lega með meisinn og heyið. Við þögðum báðir dálitla
stund. Og eg fór að fikta við heynálina í einhveri vand-
ræða-leiðslu. Þá harkaði eg af mér.
— Um hvert leyti heldurðu, að þú gætir byrjað á
marjasinum á sunnudaginn? sagði eg.
— Um hvert leyti eg byrji á marjasinum á sunnu-
daginn? Við skulum heldur tala um það, um hvert leyti
þú verðir Tiýddur á sunnudaginn.
Jónas var hás af vonzku. Og meisinn hrikti allur í
höndunum á honum.
— Eg? Hýddur . . . Ætlarðu að svíkja mig, Jónas?
— Ef fóstri þinn fæst ekki til að hýða þig fyrir
óþokkaskapinn, þá skal e g vita, hvort eg get ekki náð i
þig . . . Annars er þarfiaust að vera að draga það.
Jónas rykti frá sér meisnum. Eg hélt heynálinni
fyrir framan mig báðum höndum.
— Ef þú ætlar að fara að berja mig, þá rek eg hey-
nálina í kviðinn á þér. Og þá geturðu séð, hvert þú fer
eftir dauðann fyrir öll svikin!
Jónasi féllust hendur. Eg gekk aftur á bak út úr
hlöðunni og hélt heynálinni fram undan mér. Þá fleygði