Skírnir - 01.04.1908, Síða 80

176
Ættarnijfn.
Nei, eg ætlast til frekari aðgerða.
Eg ætlast til að a 11 i r u n g i r m e n n, karlar og
konur, þ e i r sem vilja að jafnrökrétt og hreint og tignar-
legt mál, sem íslenzkan er, eigi sér samboðin mannanöfn,
þá tegund þjóðernis, sem einna mest ber á, — eg ætlast
til að þeir allir taki sér upp falleg og alíslenzk nöfn, sem
gera má að ættarnöfnum.
Það verða sjálísagt áður langt um líður valin miklu
fleiri nöfn úr þessu kerfi, sem eg hefi bent hér á. Ur þeim
á svo hver að geta valið, sem kann ekki nógu vel til
sjálfur að fara rétt með nöfnin. Vandinn er ekki allur
sá að fella niður föllin (eignarfallinu er oftast betra að
halda, enda er það alstaðar gert); það verður að skeyta
saman réttar rætur, hafa miskvæða frumrótina eftir því
hver rótarsamstafa er höfð að endingu o. s. frv. Vafsturs-
minst er að fá mönnum nöfnin sjálf í hendur — enda
verður það gert. Það kunna ekki nema svo fáir að fara
eftir reglum.
Eg tel það engum skyldara en mér, að verða fyrstur
til að taka upp nafn úr þessu kerfi.
Ef kerfið kemst á, þá veit eg það er eina ráðið til að
losa tunguna við ónefnin, forða henni undan fleirum, og
auðga hana að öðrum fegri — teknum úr fórum hennar
sjálfrar.
Því vil eg feginn vinna að því, að sem flestir taki
upp slík nöfn. Og eg skal byrja. Eg breyti nafninu:
GuðmuncLur Jónsson í undirritað nafn. Og æski þess að
verða ávalt hér eftir nefndur því heiti.
Eg veit að fleiri koma á eftir.
*
* *
Þjóðernið er j a. r ð v e g u r alls þjóðfélagsgróðrar.
Það er eins og gróðurinn geti aldrei landvanist þar, sem
sá jarðvegur er ófrjór. Og þar sem hann v a n t a r, þar
■er samfélaginu það ofnefni, að heita þjóð.
En hitt þykir yfirburðamark hverrar þjóðar, að alt
það gott, sem sáð er til í jarðvegi hennar, og komið er