Skírnir - 01.01.1912, Síða 19

Göngu-Hrólfr.
19
Um þær mundir, er Dúdó var að semja rit sitt, var I)anmört
svo ástatt á Norðurlöndum, að Danaveldi var í hinum Frökkum
mesta uppgangi, en Svíaveldis gætti mun minna út á við afT öllum
(að minsta kosti í Vestur-Evrópu), og Noregur var undir-
lægja Dana (og Svía) eftir fall Olafs Tryggvasonar »fyrir Norgur
Svöldrar mynni« 9. sept. 1000. Sveinn tjúguskegg Dana- kJ'“r
konungur hafði farið margar herferðir til Englands og
kúgað Aðalráð Englakonung til fégjalda, og virðast Danir
jafnvel hafa átt friðland í Norðmandí á þeim áruin1).
Loks tókst þeim feðgum Sveini og Knúti ríka að vinna
alt England (1013—16). Þá hefir og sá siður verið kom-
inn upp á Norðurlöndum, að kenna við Dani tungu þá,
er þar var töluð, og kalla hana »danska tungu«, sem sjá
má af vísu Sighvats skálds um komu Olafs konungs helga
til Noregs (árið 1015)a). Arfsögn Norðmenninga um upp-
runa þeirra frá Norðurlöndum má ætla að verið hafi farin
að ruglast nokkuð eftir aldar dvöl í fjarlægu landi með
ólíkum siðum og annarlegri tungu, en þar sem líkur eru
til, að meginþorri »víkingahersins mikla« hafi verið frá
Danmörku, er var fjölbygðust af Norðurlöndum og miklu
margmennari en Noregur, en Svíar og Oautar sóttu frem-
ur í Austurveg, þá er engin furða, þótt minningar lands-
fólksins í Normandí væri einkum tengdar við Dani, og
þjóðarheiti þeirra væri talið eitt og hið sama og þjóðar-
heitið Norðmenn (»Normanni«), sem Suðurlandaþjóðir höfðu
lengi haft um alla vikinga frá Norðurlöndum. Eftir þessu
var við því að búast, að þar sem arfsögnin i Normandí
mintist þjóðhöfðingja á Norðurlöndum, þá væru þeir kall-
aðir Danakonungar, enda hafa miðalda-sagnir utan Norð-
J) Samkvæmt sögu Yilkjálms frá Jumiéges; skr. Norm. III. 272,..
Krit. Bidr. I. 216.
2) P. J.: Skjaldedigtning: B. 216. kls.:
„strangr kitti þar þengill
þann jarl, es varð annarr
œztr ok ætt gat kazta
ungr á danska tungu.“
2*