Skírnir - 01.01.1912, Side 21

Gimgu-Hrólfr.
21
af sumanburði G. Storms á samtíðarritum við sögu Diidós,
að arfsögn Norðmenninga hefir verið búin að blanda þess-
um herkonungum saman við Hrólf og eigna honum at-
hafnir þeirra, er Dúdó setti rit sitt saman1). Kemur því
Hrólfr til sögunnar hjá Dúdó miklu fyr en hans er getið
í samtíðarritum, og er í rauninni alveg óvíst, hvaða sögur
kunna upphaflega að hafa gengið í ætt Hrólfs um ætterni
hans og uppruna og tildrögin til útfarar hans. Þessar
sögur hafa augsjáanlega verið orðnar mjög ruglaðar og
óglöggar, er Dúdó ritaði bók sína, og hann hefir skort
flest skilyrði til að vera góður sagnaritari. Hann lætur
yfirleitt söguefnið sitja á hakanum fyrir glæsilegu og
íburðarmiklu orðfæri, og leggur alla stund á það, að gjöra
sem mest úr forfeðrum Rúðujarla2). Hann var ekki af nor-
rænu né dönsku bergi brotinn, og dvaldi að eins um
stundarsakir í Norðmandí, svo að það er engin furða, þótt
fróðleikur hans um upphaf Hrólfs og átthaga vikinganna
væri í molum, þar sem hann er svo ófróður um sögu
sinnar eiginnar þjóðar, að hann þekkir engan Frakka-
konung á undan Karli einfalda (heldur slengir honum
saman við Karl digra, eins og hann slengir Ebalus greifa
í Poitou saman við Ebolus ábóta í París) og lætur Hin-
rik (I.) konung á Saxlandi (f 936) eiga viðskifti við
Fiakka árin 938—45, en Franco koma fram sem biskup
í Rúðuborg löngu áður en Hrólfr tók við kristni, þótt
liann yrði þar eigi biskup fyr en á ofanverðum dögum
Hrólfs (sæti að stóli nál. 915—39), en sá biskup hét Wido,
liðsmenn hans hafa eflaust slegist í lið með þeim Goðröði og Sigfröði,
er fóru með mikinn víkingaher snður yfir Ermarsund árið 879, og herj-
uðu þar árum saman. Þessi mikli her sat lengi um París (885—6), en
fekk eigi unnið borgina, og herjaði síðan á ýmsum stöðum, ýmist á
Erakklandi eða á Englandi (892—96), unz hann settist loks að við Signu-
mynni með samþykki Erakkakonungs, og tók lönd í lén af honum.
‘) Krit. Bidr. f. 154—55, sbr. Freeman: Norman Conquest I. 164—5.
Enski sagnfræðingurinn Freeman (Norman Conquest I. 147) segir
að Dúdó hafi tekið þær (einar) sagnir til greina, er hirðin i Rúðuborg
lét sér vel líka („simply repeats such traditions as were aceeptable at
the Norman court“).