Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1969, Qupperneq 141

SKÝRSLA UM ÞJÓÐMINJASAFNIÐ 1968
145
að þær myndu ekki end.ast nema takmarkaðan tíma, eins og slíkar
rennur gera yfirleitt. Þær fóru að springa hér og hvar og ágerðist
þetta með árunum. Reynt hefur verið að gera við þær, m. a. var
mikið gert við þær á þessu sumri, en það hefur þó lengi verið sýnt,
að til þess drægi innan fárra ára, að brjóta þyrfti þær af og setja
lausar þakrennur. Einn liður í þeim viðgerðaáætlunum, sem gerðar
voru við áðurnefnda rannsókn á húsinu er að ráðast í þessa aðgerð
eins fljótt og kostur er.
Fyrirhugað er einnig að bæta úr upphitunarvandkvæðum í Boga-
sal safnsins, en hann hefur ætíð verið erfitt að hita nægilega upp,
þegar frost eru. Þarf vafalaust að einangra loftið yfir honum og
jafnvel setja upp ofna til viðbótar við geislahitunina. Auk þessa eru
svo smærri atriði sem lagfæra þai-f, svo sem setja eldvarnarlokur
í loftræstistokka, hlaða eldvarnarvegg í kyndiklefa og ráða bót á
þakleka í skrifstofu.
Því ber að fagna, áð miklar endurbætur fást nú á húsi safnsins
og þær brýnustu hafa þegar verið gerðar. Þegar því hefur verið
komið í framkvæmd, sem nú er áætlað, ætti húsið að vera betri og
tryggari samastaður fyrir safnið en það var í upphafi, þegar það
var byggt fyrir nær 25 árum og erfitt var að fá sitthvað, sem þó
hefði verið æskilegt, auk þess sem nýjar kröfur og einkum ný efni
og tækni er nú fyrir hendi, þótt ekki væri þá.
Sýningar og aðsókn.
Safnið var opið fjóra daga í viku 9 mánuði ársins, en mánuðina
júní—ágúst á hverjum degi. Sýningartíminn var frá kl. 13,30—16,00,
og er þetta eins og verið hefur undanfarin ár.
Safngestir voru alls 44.977 á árinu, en höfðu verið 42.323 árið
áður. Auk þess er svo ætíð eitthvað um það, að einstakir hópar
skoði safnið utan reglulegs sýningartíma, og er ekki nákvæm tala
yfir þá. Þannig má heita, að ferðamannahópar á vegum Loftleiða
komi daglega í safnið, að vísu mjög misfjölmennir. f þessu sam-
bandi má geta þess, áð nýtt fyrirkomulag varð á heimsóknum Loft-
leiðagesta, þar eð nýir aðilar tóku að sér að sjá um hópferðirnar.
Réðu þeir eina gæzlukonu safnsins til að koma daglega og annast
gæzlu hópanna ásamt föstum leiðsögumönnum sínum, og er þetta
mun hagkvæmara fyrirkomulag fyrir safnið heldur en það, sem
áður tíðkaðist, er ferðaskrifstofan sendi aukafólk, ef tala gesta fór
yfir ákveðna tölu, enda gafst það ekki nægilega vel.
10