Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
5
Flugslysið í Alaska
Kraftaverk bjargaði flugmanni.
Bengt Junvik frá Jönköping í Svíþjóð er búsettur í
Kaliforníu. Honum var bjargað með kraftaverki,
þegar úti var öll von um það, að hann fyndist á lífí.
I lok apríl fyrir fáum árum ætlaði hann að sækja
mót flug-trúboðsmanna. Hann var í stjómarnefnd
þess. Elugvélinni - af Cessna gerð - átti að vera flogið
frá verksmiðjunni til væntanlegs kaupanda í Calena.
Kostaði verksmiðjan flugferðina.
Er Junvik hafði verið á ferðalagi nokkra daga í leið-
indaveðri, þá hóf hann flugið yfír fjallaklasana
óbyggðu. Hann var aleinn í flugvélinni. Veðurspáin
hjá veðurstofunni var góð. Með sér hafði hann ofur-
lítinn matarskammt, svefnpoka og dálítið vatn.
Vanalega flugleiðin liggur um Rignaskarð. Hana
gat hann ekki farið. Skýþykknið huldi allt of vel þessa
glufu á milli fjallanna. Junvik ákvað því, að hann færi
aðra leið, sem þó var krókur.
Hrapið.
Er hann var að fljúga gegnum það skarð, skall á
hann hríð. Skyggnið varð alltaf verra og verra. Hann
hélt sig eins nærri fjallshlíðinni og unnt var vegna
skyggnisins. En dalurinn, sem hann flaug eftir, skipti
sér í tvo dali. Hann fór inn í hliðardalinn.
„Allt í einu tók ég eftir því,“ sagði hann, „að landið
fyrir neðan mig hækkaði stöðugt þrátt fyrir það, að
hæðarmælirinn sýndi alltaf sömu flughæð. Þá skildi
ég, að dalurinn, sem ég var í, mundi enda við
fjallsvegg.
„Ég verð að snúa við, hugsaði ég, og komast aftur
þangað, sem dalurinn skiptist. En óhappið gerðist, er
ég reyndi að stíga svo fast sem éggat á bensíngjöfina.“
Þessu lauk með skelfingu. Junvik heyrði skrúfublöð-
in brotna í mola við steinhrygg. Flugvélin hrapaði nið-
ur brekkuna með braki miklu. Hún endastakkst, velt-
ist og lá svo kyrr á bakinu. Allt gerðist þetta á andar-
taki og með miklu brakhljóði.
Síðan varð allt hljótt.
„Eldur kom mér fyrst í hug! Kviknað gat í flug-
vélinni, hvenær sem var. Ég sleit af mér öryggisbeltið,
féll niður á flugvélarþakið, sem nú var gólfíð mitt, og
bjóst til að forða mér út hið bráðasta. Eldur var enginn
sjáanlegur. Ég fór svo að rannsaka flugvélar-búkinn.“
Hríðarbylur.
Flugmaðurinn uppgötvaði fyrst, að stýrishúsið var
heilt. Þótt flugvélin lægi á hvolfi, voru allir gluggar
heilir. Fyrir þetta var hann mjög þakklátur, einkum
vegna þess, að hríðin fór versnandi. Vindurinn rykkti
í vængi og stög. Þótt ekki hefði verið nema ein rúða
brotin, mundi hann hafa frosið í hel.
Hríðin hélt áfram í mörg dægur. A meðan fór
Junvik ekki út úr flugvélinni. Hann svaf svo mikið
sem hann gat, niðurbyrgður í svefnpokanum, og
smakkaði varla matinn.
Hann bað til Guðs. Hið ótrúlega gerðist. Mitt í
þessum hræðilegu kringumstæðum átti hann innri
frið og tilfinningu öryggis. Hann var sannfærður um,
að allt lyti þetta stjóm Guðs.
Misheppnaðar leitarferðir.
„Eftir fjögurra dægra hríð birti upp,“ segir Bengt
Junvik. „Ég færði Guði þakkir, því að leitarstarfið gat
nú hafist. Ég var alveg viss um, að ekki gætu þaðorðið
nema fáeinar stundir, þangað til ég fyndist. En stund-
imar urðu að dögum.“ Junvik opnaði flugstjórnar-
klefann og gekk út á flugvélarvænginn til að sjá, hvort
ekki væri björgun í aðsigi. Hann borðaði lítið og drakk
vatn úr bræddum snjó. Öðru hvoru heyrði hann í
flugvélum og velti þá fyrir sér: Er þetta flugvélin, sem
er að leita að mér?
„Dag nokkum heyrði ég í flugvél, er kom stöðugt
nær. Ég fór út á flugvélarvænginn og reyndi að gefa
merki í von um, að þeir, sem í henni voru, sæu mig.
En hún þaut yfir mig, án þess að nokkur tæki eftir
mér. Þá hugsaði ég: „Endar þetta jafnvel með dauða
mínum?“ “
Guð var nálægur.
Enn liðu mörg dægur. Junvik svaf stutt í einu.
Hann neytti mjög lítils matar. Birgðimar, sem hann
hafði, minnkuðu þó smátt og smátt.
„Verst var að hugsa um þjáningarnar, sem ég leiddi
yfir Betty, konuna mína, 18 ára gamlan son miim,
Bruce, og Kathy dóttur mína, sem var 13 ára gömul.
Það var á þessum dögum, er ég kenndi mér sannar-
lega að biðja. Engan veginn get ég lýst Jjví, hvemig ég
fann nærveru Guðs í stjómklefanum. Ég var ekki einn
í eyðimörku. Guð var þar. Hefði hann ekki gefið mér
kraft, efast ég um, að ég hefði staðist þessa raun.“
Yfírnáttúrlegur kraftur.
Eðlilega var það mikið áfall fyrir konu Bents
Junviks og börnin hans tvö, er þau fréttu, að eigin-
maður og faðir væri alveg týndur í fjöllunum í Alaska.
Þau fóru þangað, sem leitarstöðin var í Anchorage
ásamt Henry Hansen, sem var í kaupsýslu-tengslum
við Bengt. Þau fengu alveg að reyna hið sama og mað-
urinn í flugstjórnarklefanum á einhverjum stað í
Alaska. Þau fengu þann kraft frá Guði, sem þau
þörfnuðust, þegar svo leit út sem um von væri ekki að
tala.