Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 57

NORÐURLJÓSIÐ
57
Viðtal
við
Sigríði
Sigurbjöms-
dóttur
Hún var lengi búsett
21. febrúar 1981, í köldu en skínandi björtu vetrar-
veðri, fékk ég tækifæri til að heimsækja hana suður í
Garð á Dvalarheimili aldraðra.
Mildur svipur, hýrt bros og hlýtt hjarta eru eigind-
ir þessarar konu. Hún er fús að ganga með mér smá-
stund um minningalönd liðins tíma.
Hvaða ár ert þú fædd, Sigríður, og hvar?
1894. Hrísum í Flókadal.
Og ólst þar upp?
Já, þar til ég var um tvítugt, þá flutti ég til Reykja-
víkur.
Hvenær verður þú fyrst fyrir trúarlegum áhrifum
svo að þú munir?
Ég get nú ekki beint sagt það. Það hafði auðvitað
sín áhrif, að mamma kenndi mér svo mikið af versum
úr Passíusálmunum. Það voru alltaf lesnir húslestrar
heima.
Ég man eftir því, ég hefi verið innan við fermingar-
aldur held ég. Ég var á labbi austur á túni. Þá hugs-
aði ég: Ó, að ég hefði ekki heyrt þetta fyrr en ég hefði
haft meira vit á því, þá hefði ég kannski öðlast svipaða
trú og þeir, sem ég hefí lesið um í gömlu biblíusögun-
um. Það var einhver trúhneigð eða löngun eftir meira
lífl. Ég fann að það var eitthvað öðruvísi þétta, sem ég
var vön við heldur en t.d. í biblíusögunum. Síðar fór
ég til Reykjavíkur og dvaldi þar í 3 ár, var þá gift og
orðin móðir. Þar fór ég að fara upp í K.F.U.M. og
líkaði ákaflega vel að vera þar. Var ég þar öllum stund-
um, sem ég gat, á almennu samkomunum á sunnu-
dagskvöldum. Þá var síra Friðrik að starfa af full-
um krafti.
Kynntist þú einhverju fólki, sem þú fórst með
þangað fyrst?
Ég fór með Tómasi heitnum, manninum mínum.
Hann hafði komist í kynni við síra Friðrik og verið
eitthvað í K.F.U.M. Þegar ég svo flutti upp á Akra-
nes, sem var 1922, þá var K.F.U.M. eini staðurinn,
sem ég saknaði úr Reykjavík. Svo var ekkert um að
gera á Akranesi nema kirkjuna. Það var auðvitað gott
að hlusta á síra Þorstein Briem, þó að mér þætti nú
ekkert varið í það fyrst.
Svo Var það árið 1923-24, að Sæmundúr kom.
Hann hélt barnasamkomu á nýársdag, og ég fór með
drenginn, þótt lítill væri, og þar fann ég, að var ákveð-
inn boðskapur. Auðvitað var ég búin að heyra það,
sem mér líkaði hjá síra Þorsteini, það, að hann trúði
algerlega meyjarfæðingunni. Svo hafði Sæmundur
bamasamkomur þann helgidaginn, sem síra Þor-
steinn messaði inn á Hólmi.
Var það í kirkjunni?
Já, og þá fór ég með bamið þangað. Svo auglýsti
hann einu sinni að biblíulestrar væru byrjaðir, og væri
þá einhver í kirkjunni, sem vildi vera með, væri það
velkomið. Þá vorum við 3 konur, sem gáfum okkur
fram. Svo tiltók hann seinna, hvenær yrði komið sam-
an til biblíulestra. Ég man, að við mættum fjögur við
kirkjudymar í svo voðalegu veðri að Sæmundur hik-
aði við að opna kirkjuna. Þá var það Júlíana á Völlum,
sem bauð að hafa biblíulesturinn heima í stofunni hjá
sér, því að það var svo skammt frá. En svo hafði hann
biblíulestrana aðallega á kirkjuloftinu.
Fannst þér þessar biblíulestrarstundir gefa þér eitt-
hvað?
Það var einu sinni, að Sæmundur spyr að því, hvort
nokkur geti sagt sér, hvað það sé úr upplesnum kafla,
sem hann tileinki sér sérstaklega. Þá var það kona, sem
gat sagt það. Heldurðu að ég hafí þá ekki verið eins og
óþekk skólastelpa? Það vaknaði hjá mér öfund útaf því
að hin konan gat svarað spurningunni, og mér fannst
ég ætla að fara að bera einhvem kala til hennar fyrir
þetta. Þá fann ég, að þetta var frá hinu illa. Þetta end-
aði með því, að ég fór inn í herbergi mitt, lokaði dyr-
unum og kraup á kné og bað Drottin: að taka þetta frá
mér. Þá varð mér svo viss nálægð frelsara míns og þar
með hans fyrirgefandi náð, - að það varð úrslitastund-
in. Svona er Drottinn ríkur af miskunnsemi: að nota
veikleika mannshjartans til að auðmýkja manninn.
Fannstu sérstaka breytingu á þér við þetta?
Já, ég fór að hafa meiri viðbjóð á syndinni í öllum
myndum, og mig langaði mest til að ég gæti eitthvað
sagt eða gert, sem mættí verða Drottni til dýrðar.
Svo varðst þú útsölukona Norðurljóssins í mörg ár?
Já. Þannig var, að ég held, að Steinunn frænka hans
(þ.e. Sæmundar) hafí gengist í það, að Guðbjörg heit-
in á Svalbarði tæki við útsölu á því. Það voru nokkur
ár, sem hún gerði það. Þá breytti bóndi hennar til og
fær sér jörð uppi í sveit og fer að búa. Þá gat hún það
ekki lengur. Steinunn ræðst þá að mér, og ég var nú
fjarlæg. Það fannst mér ég alveg ómögulega geta. Ég
hef alltaf verið heldur hlédræg. En svo varð það samt
úr. Þegar frá leið, var ég henni innilega þakklát: að