Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 71

NORÐURLJÓSIÐ
71
sér til borgarinnar. Það var einmitt eitt ár frá því, að
koma Mr. Ballers og starfsliðs hans hafði leitt til nán-
ara samstarfs við kristniboða, sem voru trúbræður
hans. Hafði þetta leitt til nánara samstarfs hans og
þeirra. Var hann því meir en fús til: að bjóða þetta
tækifæri velkomið, er hann gæti haft samfélag við einn
af stjórnendum kristniboðsins. Þeir fundust og dróg-
ust jafnt hvor að öðrum. Er Hsi fann skilninginn, sem
mætti honum, opnaði hann brátt hjarta sitt. Ráð-
færðu þeir sig hvor við annan langtímum saman og
báðu saman fyrir öllum sviðum starfsins. Nutu þeir
líka andlegs samfélags. Var fremur meiri hjálp veitten
þegin. Dagarnir liðu of hratt, með margháttuð áhuga-
mál sín. En nógu voru þeir langir til að knýta þá vin-
áttu, sem órofin hélst til æviloka.
Sautján ár eru liðin, síðan þetta gerðist. Stevenson
hefur ávallt verið önnum kafinn við umsjón kristni-
boðs, sem nálega nær yfir öll fylkin í Kína. En ekkert
getur máð úr minni hans og hjarta áhrifin djúpu, er
sambandið við Hsi hafði á hann, er þeir dvöldu saman
þessa sumardaga í P’ing-yang.
Langt samtal, meðal svissneskra fjalla, hefur fram-
kallað allt þetta aftur.
„Nei, hann var ekki mikill fyrir mann að sjá. Enginn
gat samt verið í návist hans eina stund án þess að vita,
að hann var maður markmiðs, boðskapar, með eilífð-
ina fyrir augum. Eitthvað var það í augnaráði hans, er
lét fólki finnast: hér er sannfæring skýr og geysilegur
áhugi.
„Hann var hvorki daufgerður né letilegur. Glaður
var hann í framkomu, önnum kafínn ávallt, gaf öllu
gaum og kurteis fram í fingurgóma. I nálægð hans
varð ekki leikið sér að smámunum né tímanum eytt í
auka-atriði. Hugsjón átti hann aðeins eina, hina
æðstu, sem gagntekið getur sálina. Guð var honum
raunveruleiki. í öllu og ávallt sneri hann sér beint að
Guði. Frelsun sálna, - hún var ástríðan, sem gagntók
hann.
„Var hann mikið hjá þér?“
„Já, þó að það væri hveiti-uppskera. Hann kom þó
nokkrum sinnum og dvaldi þá dögum saman í P’ing-
yang. Við áttum löng samtöl. Eg heyrði hann líka
predika, hvað eftir annað, því að við höfðum sam-
komur á hverju kvöldi ásamt daglegu biblíu-námi með
kristnum mönnum. Þar sem hann var, var ekki unnt
að verða mosavaxinn. Ég sá hann líka stjóma ýmsum
hagnýtum framkvæmdum. Því meir, sem ég kynntist
honum, því meiri áhrif höfðu á mig prúðmennska
hans, viska og hæfíleikar.“
„Það var ekki unnt að vera með Hsi án þess að bæn
væri höfð um hönd. I öllu var sú eðlishvöt hans fyrst:
að snúa sér að Guði. Löngu áður en lýsti af degi heyrði
ég til hans, yfir bakgarðinn, í herbergi sínu. Þá bað
hann og söng stundum saman. Bænin virtist
andrúmsloft lífs hans. Hann vænti augljósra svara við
bæn og fékk þau.“
„Við ferðuðumst saman einu sinni. Við komum í
lítið veitingahús. Þá man ég, að kona kom til hans.
Hún var með sárþjáð bam í fanginu. Þannig var fólk
vant að koma til hans alls staðar. Það vissi, að hann var
guðsmaður og gat hjálpað því. Það var alveg eftir-
tektarvert, hve frjálslega það safnaðist umhverfis
hann, tjáði honum vandræði sín, og áleit það öruggt,
að hann tæki bæði tíma og hefði samúð til að sinna því.
Þessi móðir, til dæmis, kom undir eins angistarfull, er
hún vissi, að hann væri staddur í veitingahúsinu.
Hsi reis þegar í stað á fætur til að mæta henni.
„Vertu ekki óróleg, litla barninu mun fljótlega líða
betur.“ Hann tók barnið þegar í stað í fang sér og bað
um lækningu þess. Konan huggaðist mikillega og fór á
brott. Fáum stundum síðar sá ég litla náungann. Hann
var þá að hlaupa um kring, heilbrigður að því er virtist
og hamingjusamur. Slíks mátti vænta hjá Hsi.“
„Einu, sem ég sá, mun ég aldrei gleyma. Það var
eftir trúaðramótið í P’ing-yang. Síðla kvölds kallaði
Mr. Cassels á mig að koma út og sjá, hvað væri að ger-
ast. Ég fór hljóðlega með honum út í garðinn framan
við húsið. Er við nálguðumst hann, heyrðum viðgrát-
hljóð, og lágar, biðjandi raddir. Þarna var heill hópur
af þessum kæru mönnum og Hsi mitt á meðal þeirra.
Voru þeir að hrópa til Guðs um afturhvarf ættingja og
vina heima. Margir grétu, og einfaldleiki þessara
bæna í krafti heilags Anda var markverður mjög og
hrærandi.
„Þeir trúðu á bæn, fyrirbæn. Mundi það hafa verið
til mjög lítils gagns: að reyna að sannfæra þá um, að
slíkar bænir væru aðeins eins konar andleg leikfimi.
Gagnið að þeim væri ekki raunverulegt. Til þess
þekktu þeir of vel kraftinn, bæði í lífi sjálfra sín og
þeirra, sem þeir báðu fyrir.“
„Hvað virtist þér um starf hans Hsi á þessum
dögum? Sýndist það umfangsmikið?“
„Furðulega mikið. Jafnvel þá voru Hælin orðin
mörg, skipulögð vel og gagnleg mjög. Hsi var gæddur
óvenjumiklum kaupsýslu hæfileikum, og rækilega
gekk hann að verki í hverju, sem hann tók sér fyrir
hendur. Fjölmenna heimilið hans og allt, sem þar fór
fram, var skipulagt á mjög reglubundin hátt. Og það
var sjón að sjá lyfin framleidd fyrir Hælin.“
„Bjó hann til margar tegundir af töflum?“
„Vissulega, til að lækna margs konar sjúkdóma. Gaf
hann þeim öllum sérkennileg nöfn. Tegundin ein var
Loh-uen Wan-tsi, eða Paradísar-taflan. Var það
uppáhaldslyf, man ég eftir. Lyfin handa ópíums-
sjúklingunum voru þrenns konar og notuð í röð: Hið
fyrsta var nefnd Seng-ming Wan, lífgandi taflan.